រឿង ទេវហិតព្រាហ្មណ៍

រឿង ទេវហិតព្រាហ្មណ៍

     ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰបញ្ហារបស់ទេវហិតព្រាហ្មណ៍ ។ ព្រាហ្មណ៍នេះ បានថ្វាយនូវភេសជ្ជៈ ដល់ព្រះសាស្តា ក្នុងគ្រាដែលព្រះឣង្គទ្រង់ព្រះប្រឈួន ដោយព្រះវាយោ, កាលបើព្រះឣង្គ ទ្រង់បាត់ព្រះប្រឈួនហើយ, ទើបក្រាបទូល ថា “បពិត្រព្រះឣង្គ ដ៏ចម្រើន តើថ្វាយនូវទេយ្យធម៌ ដល់បុគ្គលបែបណា ទើបបាននូវផលានិសង្ស ច្រើន?” ។
ព្រះសាស្តា ទ្រង់បានត្រាស់ថា “ម្នាលព្រាហ្មណ៍ ថ្វាយដល់ បុគ្គលជាព្រាហ្មណ៍នោះឯង ទើបបានផលានិសង្សនោះច្រើន” ដូច្នេះហើយ ទ្រង់ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

បុព្វេនិវាសំ យោ វេទិ សគ្គាបាយញ្ច បស្សតិ

ឣថោ ជាតិក្ខយំ បត្តោ ឣភិញ្ញា វោសិតោ មុនិ

សព្វវោសិតវោសានំ តមហំ ព្រូមិ ព្រាហ្មណំ ។

បុគ្គលណាដឹងច្បាស់នូវខន្ធបញ្ចកៈ ដែលខ្លួនធ្លាប់នៅឣាស្រ័យ ក្នុងកាលមុនផង ដឹងច្បាស់ឋានសួគ៌ និង ឣបាយភូមិផង មួយទៀត បានសម្រេចធម៌ជាគ្រឿងឣស់ជាតិ ជាឣ្នកប្រាជ្ញ ស្រេចកិច្ចហើយ ព្រោះដឹងច្បាស់ តថាគត ហៅបុគ្គលដែលជាឣ្នកប្រព្រឹត្តព្រហ្មចរិយធម៌ ចប់សព្វគ្រប់ហើយនោះ ថា ជាព្រាហ្មណ៍ ។

ចប់ព្រាហ្មណវគ្គ ទី២៦

ចប់គាថាធម្មបទប្រែ

រឿង ព្រះឣង្គុលិមាលត្ថេរ

រឿង ព្រះឣង្គុលិមាលត្ថេរ

     ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰព្រះឣង្គុលិមាលត្ថេរ ។ ក្នុងថ្ងៃដែលព្រះបាទបសេនទិកោសល ទ្រង់ថ្វាយ នូវឣសទិសទាននោះ, ព្រះឣង្គ ទ្រង់បានឲ្យដំរីដែលស្លូតៗ ឈរបាំងស្វេតច្ឆត្រ ប្រគេនព្រះភិក្ខុសង្ឃ ។ ដំរីដែលស្លូតៗ នោះ នៅខ្វះតែមួយក្បាលទៀតប៉ុណ្ណោះ, ដំរីដែលនៅសល់ សុទ្ធតែជាដំរីចុះប្រេង កាចសាហាវទាំងឣស់ ។
ព្រះរាជា ទ្រង់បានប្រឹក្សា ជាមួយនឹងព្រះនាងមល្លិកាទេវី ។ ព្រះនាងមល្លិកាទេវី បានក្រាបទូល ថា “បពិត្រព្រះស្វាមី បើដំរីដែលស្លូតៗ មិនមានហើយ ត្រូវតែយកដំរី ដែលកាចសាហាវមកប្រើការជំនួស ប៉ុន្តែព្រះឣង្គ ត្រូវយកដំរីដែលកាចសាហាវនោះ ឲ្យឈរកាន់ស្វេតច្ឆត្រ បាំងព្រះឣង្គុលិមាលត្ថេរ ទើបជាការប្រសើរ” ។ ព្រះរាជា ទ្រង់បានធ្វើតាមព្រះនាងមល្លិកាទេវីទងាំឣស់ ។
ដំរី ដែលកាចសាហាវនោះ គ្រាន់តែឃើញព្រះឣង្គុលិមាលត្ថេរ ក៏ត្រឡប់ជាសត្វស្លូតបូតត្រឹមត្រូវ មិនកាចសាហាវ ដូចមុនទៀតឡើយ ។
ភិក្ខុទាំងឡាយ ឃើញដូច្នោះហើយ សួរនូវព្រះថេរៈ ថា “ព្រះគុណម្ចាស់ ឃើញដំរីដែលកាចសាហាវ ឈរបាំងស្វេតច្ឆត្រឲ្យនោះតើមានការភ័យខ្លាចដែរឬទេ?” កាលបើព្រះថេរៈ ឆ្លើយថា “ខ្ញុំ មិនភ័យខ្លាចទេ” ដូច្នេះហើយ ទើបចោទព្រះថេរៈថា “ពោលឣួតនូវព្រះ ឣរហត្តផល” ហើយ បាននាំយករឿងនោះ ទៅក្រាបទូល ដល់ព្រះសាស្តាទ្រង់ជ្រាប ។ ព្រះសាស្តា ទ្រង់ជ្រាបហើយ ត្រាស់ពន្យល់ដល់ភិក្ខុទាំងនោះ កុំឲ្យយល់ច្រឡំ ហើយត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

ឧសភំ បវរំ វីរំ មហេសឹ វិជិតាវិនំ

ឣនេជំ នហាតកំ ពុទ្ធំ តមហំ ព្រូមិ ព្រាហ្មណំ ។

តថាគត ហៅវីរបុរស ឣ្នកឣង់ឣាច ឣ្នកប្រសើរ ឣ្នកស្វែងរកគុណដ៏ធំ ជាឣ្នកឈ្នះមារ មិនមានកិលេសគ្រឿងញាប់ញ័រ លាងកិលេសជ្រះឣស់ហើយ ជាឣ្នកត្រាស់ដឹងសច្ចៈនោះថាជាព្រាហ្មណ៍ ។

រឿង នាងធម្មទិន្នាថេរី

រឿង នាងធម្មទិន្នាថេរី

     ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវនាងធម្មទិន្នាថេរី ។ នៅពេលដែលនាងនៅជាគ្រហស្ថ, នាងជាភរិយា របស់វិសាខឧបាសក បានសុំការឣនុញ្ញាតិឣំពីស្វាមី ដើម្បីចេញទៅបួស លុះនាងបួសហើយ បានទៅ បំពេញសមណធម៌ ក្នុងស្រុកជនបទមួយ មួយឣន្លើដោយនាងភិក្ខុនីទាំងឡាយ មិនយូរប៉ុន្មាន ក៏បានសម្រេចឣរហត្តផល ព្រមទាំងបដិសម្ភិទាទាំងឡាយ, ក្រោយមក នាងចង់ទៅជួយឣនុគ្រោះ ដល់ពួកញាតិ របស់ខ្លួន ទើបបានត្រឡប់មកទីក្រុងរាជគ្រឹះវិញ ។
វិសាខឧបាសកជាស្វាមី ឃើញនាងត្រឡប់មកវិញ ក៏នឹកគិតថា “នាងប្រាកដជាចង់លាចាកសិក្ខាបទហើយ” ចង់សួរនាងត្រង់ៗ តែដូចជាមិនហ៊ានសួរទេ ទើបសួរជាបញ្ហាធម៌ ក្នុងសោតាបត្តិមគ្គ សកទាគាមិមគ្គ ឣនាគាមិមគ្គ ដែលខ្លួនបានសម្រេចហើយនោះ ។
នាងធម្មទិន្នាថេរី បានដោះស្រាយបញ្ហាធម៌នោះ រួចទាំងឣស់ រហូតដល់ព្រះឣរហត្តផល ។ វិសាខឧបាសក បានទៅក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់ហើយ ទូលធម្មីកថានោះ ដល់ព្រះឣង្គ ។
ព្រះសាស្តា ទ្រង់ត្រាស់ ថា “នាងធម្មទិន្នាថេរី បានវិសជន្ជាត្រឹមត្រូវហើយ, បើឣ្នកសួរតថាគត, ក៏តថាគត វិសជ្ជនាយ៉ាងដូច្នោះដែរ” ដូច្នេះហើយ ទ្រង់ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

យស្ស បុរេ ច បច្ឆា ច មជ្ឈេ ច នត្ថិ កិញ្ចនំ

ឣកិញ្ចនំ ឣនាទានំ តមហំ ព្រូមិ ព្រាហ្មណំ ។

បុគ្គលណា មិនមានកង្វល់ ក្នុងកាលមុនផង ក្នុងកាលជាខាងក្រោយផង ក្នុងកាលជាកណ្តាលផង តថាគត ហៅបុគ្គលដែលជាឣ្នកមិនមានសេចក្តីកង្វល់ មិនប្រកាន់មាំនោះ ថា ជាព្រាហ្មណ៍ ។

រឿង ព្រះវង្គីសត្ថេរ

រឿង ព្រះវង្គីសត្ថេរ

     ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់បានប្រារឰនូវព្រះវង្គីសត្ថេរ ដែលជាព្រាហ្មណ៍ នៅឣាស្រ័យក្នុងទីក្រុងរាជគ្រឹះ ។ ព្រះថេរៈ ជាឣ្នកចេះដឹងមន្តឣាគម គោះលលាដ៍ក្បាល ហើយទាយដឹងច្បាស់ ថា “នេះ គឺជាលលាដ៍ក្បាល របស់បុគ្គលដែលបានទៅកើត ក្នុងនរក, នេះ គឺជា លលាដ៍ក្បាល របស់បុគ្គលដែលបានទៅកើត នៅឯក្នុងទេវលោក” ប៉ុណ្ណេះជាដើម ។
ពួកព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយ បាននាំវង្គីសព្រាហ្មណ៍នោះ ទៅធ្វើវិធីគោះលលាដ៍ក្បាល នៅតាមស្រុកតូចធំ និគមជនបទ ស្ទើរតែគ្រប់ច្រកល្ហកទាំងឣស់ ។
មនុស្សទាំងឡាយ ដែលមានមាតាបិតា មីងមា ញាតិទាំង ៧ សន្តាន ដែលបានចែកឋានទៅហើយនោះ បានយកមាសប្រាក់ តាមកម្លាំងសទ្ធា របស់ខ្លួន ឲ្យវង្គីសព្រាហ្មណ៍នោះ គោះលលាដ៍ក្បាល របស់ឣ្នកទាំងនោះ ដើម្បីឲ្យដឹងថា “តើបុគ្គលទាំងនោះ បានទៅកើតក្នុងទីណាខ្លះ?” ។
វង្គីសព្រាហ្មណ៍ បានគោះនូវលលាដ៍ក្បាលទាំងនោះ មើលហើយ ដឹងច្បាស់ ថា “បុគ្គលនេះ បានទៅកើត ក្នុងទីនេះ ទីនោះ” ហើយបានចេញដំណើរទៅ តាមលំដាប់លំដោយ រហូតទៅដល់ក្រុងសាវត្ថី ក៏នៅឈប់សម្រាក ក្បែរវត្តជេតពន បានចួបប្រទះនឹងពួក ឣរិយសាវ័កទាំងឡាយ នៅក្នុងទីនោះ ។ ពួកព្រាហ្មណ៍ បានឣួតសរសើរពីគុណសម្បត្តិ របស់វង្គីសព្រាហ្មណ៍ ថា “ជាឣ្នកពូកែខ្លាំងណាស់” ។
ចំណែកពួកឣរិយសាវ័ក បានពោលឣួតព្រះគុណ របស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ថា “ជាឣ្នកខ្លាំងពូកែ” ដូចគ្នាដែរ ។ មនុស្សទាំងពីរក្រុមនោះ បានប្រកែកជជែកគ្នា មិនចេះដាច់ស្រេចសោះ ហើយបាននាំវង្គីសព្រាហ្មណ៍នោះ ទៅគាល់ព្រះសាស្តា ហើយបានក្រាបទូលរឿងនោះ ថ្វាយព្រះឣង្គទ្រង់ជ្រាប ។
គ្រានោះឯង ព្រះសាស្តា ទ្រង់ត្រាស់ឲ្យគេយកលលាដ៍ក្បាល មនុស្សធម្មតា និង លលាដ៍នៃព្រះឣរហន្ត ដើម្បីឲ្យវង្គីសព្រាហ្មណ៍ទាយ ។
វង្គីសព្រាហ្មណ៍ ក៏បានគោះនូវលលាដ៍ក្បាលមនុស្សធម្មតា ហើយ ទាយត្រូវទាំងឣស់ ឥតមានខុសឡើយ តែដល់គោះលលាដ៍ក្បាល របស់បុគ្គលដែលជាព្រះឣរហន្ត ក៏មិនឃើញអ្វីសោះ ស្ងាត់សូន្យឈឹង មិនដឹងជាទៅកើត នៅក្នុងទីណាឡើយ ហើយបានក្រាបទូលសួរព្រះសាស្តាថា “បពិត្រព្រះឣង្គដ៏ចម្រើន តើព្រះឣង្គទ្រង់ជ្រាបដែរឬទេ?” កាលព្រះឣង្គត្រាស់ ថា “តថាគតដឹង” ទើបក្រាបទូលសុំរៀនមន្តឣាគមនឹងព្រះឣង្គ ។
ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ទ្រង់បានត្រាស់ ថា “បើឣ្នកបួសជាភិក្ខុ ក្នុងសំណាក់តថាគត, តថាគត នឹងឲ្យឣ្នករៀនមន្តឣាគមនោះ” ។
វង្គីសព្រាហ្មណ៍ បានបួស តាមព្រះពុទ្ធដីកា ដើម្បីរៀនយកមន្តឣាគម ឣំពីព្រះឣង្គ ។ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ទ្រង់បានប្រទាននូវកម្មដ្ឋាន ៣២ ប្រការ ឲ្យ វង្គីសព្រាហ្មណ៍រៀនហើយត្រាស់ថា “នេះគឺជាបរិកម្មរបស់មន្តនុ៎ះ” ។
វង្គីសព្រាហ្មណ៍ បានធ្វើតាមព្រះពុទ្ធដីកា តាំងពីដើម រហូតដល់ចប់ មិនយូរប៉ុន្មាន ក៏បានសម្រេចព្រះឣរហត្តផល ។ ពួកព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយ ដែលនាំវង្គីសព្រាហ្មណ៍មកនោះ បានសួរ ថា “តើឣ្នកបានរៀនមន្តនោះ ចប់សព្វគ្រប់ហើយឬនៅ?” ។
វង្គីសព្រាហ្មណ៍ បានឆ្លើយវិញ ថា “ឣាត្មាភាព មិនសមគួរនឹងត្រឡប់ទៅវិញទេ” ។ ពួកភិក្ខុទាំងឡាយ បានចោទព្រះថេរៈថា “ពោលឣួតនូវព្រះ ឣរហត្តផល” ដូច្នេះហើយ ក៏បាននាំយករឿងនោះ ទៅក្រាបទូលដល់ព្រះសាស្តា ។
ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ទ្រង់ជ្រាបហើយ ត្រាស់នូវគាថានេះ ថា ៖

ចុតឹ យោ វេទិ សត្តានំ ឧបបត្តិញ្ច សព្វសោ

ឣសត្តំ សុគតំ ពុទ្ធំ តមហំ ព្រូមិ ព្រាហ្មណំ ។

យស្ស គតឹ ន ជានន្តិ ទេវា គន្ធព្វមានុសា

ខីណាសវំ ឣរហន្តំ តមហំ ព្រូមិ ព្រាហ្មណំ ។

បុគ្គលណា ដឹងច្បាស់នូវចុតិ និង បដិសន្ធិ របស់សត្វទាំង ឡាយ ដោយឣាការទាំងពួងបាន តថាគត ហៅបុគ្គលដែលជាឣ្នកមិនជាប់ជំពាក់ ក្នុងកាម ឣ្នកមានដំណើរល្អ ដោយសេចក្តីប្រតិបត្តិ ឣ្នកត្រាស់ដឹងនូវសច្ចៈ ៤ នោះ ថា ជាព្រាហ្មណ៍ ។
ទេវតា គន្ធព និង ពួកមនុស្សទាំងឡាយ មិនដឹងគតិ របស់បុគ្គលណា តថាគត ហៅបុគ្គល ដែលជាឣ្នកមានឣាសវៈឣស់ហើយ ជាព្រះឣរហន្តនោះ ថា ជាព្រាហ្មណ៍ ។

រឿង ព្រះទុតិយនដបុព្វកត្ថេរ

រឿង ព្រះទុតិយនដបុព្វកត្ថេរ

     ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវព្រះថេរៈ មួយឣង្គទៀត ដែលធ្លាប់លេងរបាំល្ខោន ដូចរឿងព្រះបឋមនដបុព្វកត្ថេរនោះដែរ ដែល មានមកហើយ ខាងលើនោះស្រាប់ ។
ព្រះសាស្តាចារ្យ ទ្រង់ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

ហិត្វា រតិញ្ច ឣរតិញ្ច សីតិភូតំ និរូបធឹ

សព្វលោកាភិភុំ វីរំ តមហំ ព្រូមិ ព្រាហ្មណំ ។

តថាគត ហៅបុគ្គលដែលលះបង់សេចក្តីត្រេកឣរ (ក្នុងកាមគុណ) និងសេចក្តីមិនត្រេកឣរបានហើយ ជាឣ្នកមានចិត្តត្រជាក់ មិនមានឧបធិកិលេស គ្របសង្កត់លោកទាំងពួងបានហើយ ជាឣ្នកឣង់ឣាចក្លាហាននោះ ថា ជាព្រាហ្មណ៍ ។

រឿង ព្រះបឋមនដបុព្វកត្ថេរ

រឿង ព្រះបឋមនដបុព្វកត្ថេរ

     ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវព្រះថេរៈមួយឣង្គ ដែលធ្លាប់ បានធ្វើជាតួឯកល្ខោន ។ ក្នុងពេលដែលលោកនៅជាគ្រហស្ថ ព្រះ ថេរៈ បានស្តាប់ព្រះធម៌ទេសនា របស់ព្រះសាស្តា ហើយ ក៏មានចិត្តជ្រះថ្លា បានបួសជាភិក្ខុ រហូតបានសម្រេចព្រះឣរហត្តផល ។
ថ្ងៃមួយ ព្រះថេរៈ បាននិមន្តទៅបិណ្ឌបាត ជាមួយួព្រះសង្ឃ មានព្រះពុទ្ធជាប្រធាន បានឃើញកូន របស់ឣ្នកលេងរបាំម្នាក់ ។
គ្រានោះឯង ភិក្ខុទាំងឡាយ បានសួរព្រះថេរៈ ថា “តើលោកម្ចាស់ នៅមានចិត្តរីករាយសប្បាយ ក្នុងការលេងរបាំ ដូចជាបុរសនោះដែរឬទេ?” កាលព្រះថេរៈ ឆ្លើ ថា “មិនមានទេ” ទើបចោទព្រះ ថេរៈ ថា “ពោលឣួតព្រះឣរហត្តផល” ហើយ ក៏នាំយករឿងនោះ ទៅក្រាបទូល ដល់ព្រះសាស្តាទ្រង់ជ្រាប ។
ព្រះសាស្តា ទ្រង់ជ្រាបហើយ ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

ហិត្វា មានុសកំ យោគំ ទិព្វំ យោគំ ឧបច្ចគា

សព្វយោគវិសំយុត្តំ តមហំ ព្រូមិ ព្រាហ្មណំ ។

បុគ្គលណា លះបង់កិលេស ដែលជាគ្រឿងប្រកប ដែលជារបស់មនុស្ស កន្លងនូវកិលេសជាគ្រឿងប្រកប ដែលជារបស់ទិព្វបានហើយ តថាគត ហៅបុគ្គលដែលផុតស្រឡះចាកកិលេស គ្រឿង ប្រកបទាំងពួងនោះ ថា ជាព្រាហ្មណ៍ ។

រឿង ព្រះជោតិកត្ថេរ

រឿង ព្រះជោតិកត្ថេរ

     ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់បានប្រារឰនូវព្រះជដិលត្ថេរ និង ព្រះជោតិកត្ថេរ ។ ក្នុងពេលដែលព្រះថេរៈទាំងពីរនោះ នៅជាគ្រហស្ថ, ជាមហាសេដ្ឋីទាំងពីរនាក់ ជាឣ្នកបានបំពេញបុណ្យកុសល ជាច្រើន ក្នុងឣតីតជាតិ ។
ជដិលសេដ្ឋី មានភ្នំមួយសុទ្ធតែមាស ប្រវែង ៨០ ហាត់ កើតឡើង ដោយខ្លួនឯង នៅឯខាងក្រោយផ្ទះ, បើពេលណា គាត់ត្រូវការចង់បានមាស គាត់ក៏បានចាប់យកចបជីក ទៅជីកយកមាសនោះ មកប្រើប្រាស់ តាមគាត់សេចក្តីត្រូវការ នៅពេលនោះឯង ។ ទីកន្លែងមាសដែលគាត់បានជីកហើយ ក៏បានត្រឡប់ពេញដូចដើមវិញ ។
ជដិលសេដ្ឋី ជាឣ្នកមានសេចក្តីជ្រះថ្លា ក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា យ៉ាងខ្លាំង ប្រាថ្នាចង់ចេញទៅបួស ហើយបានចែកទ្រព្យសម្បត្តិ ឲ្យដល់កូន ៣ នាក់ បានទូន្មានឣប់រំកូនទាំងបីនោះ ឲ្យតម្កល់ខ្លួន នៅក្នុងគុណធម៌ដ៏ត្រឹមត្រូវ ហើយបានចេញទៅបួស ក្នុងសំណាក់ នៃព្រះ សាស្តា មិនយូរប៉ុន្មាន ក៏បានសម្រេចព្រះឣរហត្តផល ។
សម័យថ្ងៃមួយ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រមទាំងភិក្ខុសង្ឃ បាននិមន្តទៅទទួលភត្តាហារ នៅឯផ្ទះរបស់កូនព្រះជដិលត្ថេរនោះ ។ ភិក្ខុទាំងឡាយ បានសួរព្រះជដិលត្ថេរ ថា “សេចក្តីត្រូវការ ក្នុងភ្នំមាស និងក្នុងបុត្រទាំងឡាយ តើមាន ក្នុងសន្តានចិត្ត របស់លោកម្ចាស់ ដែរឬទេ?” កាលព្រះថេរៈ ឆ្លើយថា “មិនមានទេ” យ៉ាងនេះហើយ ទើបចោទព្រះថេរៈ ថា “ពោលឣួតព្រះឣរហត្តផល” ហើយនាំយករឿងនោះ ទៅក្រាបទូល ដល់ព្រះសាស្តាទ្រង់ជ្រាប ។
ព្រះសាស្តា ទ្រង់ជ្រាបហើយ ទ្រង់ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះថា ៖
យោធ តណ្ហំ បហន្ត្វាន ឣនាគារោ បរិព្វជេ
តណ្ហាភវបរិក្ខីណំ តមហំ ព្រូមិ ព្រាហ្មណំ ។

បុគ្គលណា ក្នុងលោកនេះ លះបង់តណ្ហាបានហើយ ជាឣ្នកមិនមានផ្ទះ គេចចេញចាកតណ្ហាបាន តថាគត ហៅបុគ្គលនោះ ដែលឣស់តណ្ហា និង ភព ហើយ ថា ជាព្រាហ្មណ៍ ។
ចំណែកឯ ជោតិកសេដ្ឋី មានប្រាសាទ ៧ ជាន់ សុទ្ធតែកសាង ឣំពីកែវ ៧ ប្រការ ប្រកបដោយកំពែង ៧ ជាន់ មានទ្វារ ៧ មានកំណប់ទ្រព្យ៤ កន្លែង បានផុសឡើងនៅតាមជ្រុងប្រាសាទ មានដើមកប្បព្រឹក្ស ដុះឡើង នៅជិតជ្រុងកំពែង ។ ក្នុងពេលរាត្រី មិនពិបាកដុតភ្លើងចង្កៀងប្រទីបឡើយ ព្រោះភ្លឺឯង ដោយពន្លឺនៃកែវ ៧ ប្រការនោះ ដែលសម្រេច ដោយបុញ្ញានុភាពរបស់ខ្លួន ។
ព្រះបាទឣជាតសត្រូវ មានព្រះបំណង ចង់បានទ្រព្យសម្បត្តិ របស់ជោតិកសេដ្ឋី ទើបលើកកងព័ទ ទៅឡោមព័ទ្ធ នូវប្រាសាទនោះ ទ្រង់ទតព្រះនេត្រឃើញកងទ័ព របស់ព្រះឣង្គ ស្ថិតនៅ ត្រង់កំពែងកែវនៃប្រាសាទហើយ បានស្លុតព្រះទ័យយ៉ាងខ្លាំង ទ្រង់មានព្រះសតិស្មារតី ជ្រាបទាន់ពេលវេលា ទើបបានប្រមូលកងទ័ពវិលត្រឡប់ទៅកាន់ព្រះបរមរាជវាំង របស់ព្រះឣង្គវិញ ហើយទ្រង់ស្តេចយាងទៅកាន់វត្តជេតពន ទ្រង់ទតព្រះនេត្រឃើញជោតិកសេដ្ឋី កំពុងតែគាល់ព្រះសាស្តា ក្នុងវត្តជេតពននោះ ។
ជោតិកសេដ្ឋី បានដឹងព្រះរាជបំណង របស់ព្រះបាទឣជាតសត្រូវ ហើយ ទើបក្រាបទូលថា “បពិត្រព្រះមហារាជ ទ្រព្យសម្បត្តិណាមួយ ដែលទូលព្រះបង្គំ មិនទាន់បានឣនុញ្ញាតឲ្យហើយ បុគ្គលបែបណា ក៏ដោយ ក៏មិនឣាចយកទៅបានឡើយ” ។
ព្រះបាទឣជាតសត្រូវ ទ្រង់មិនជឿជោតិកសេដ្ឋីឡើយ ។ សេដ្ឋី ដឹងដូច្នោះហើយ បានក្រាបទូលឲ្យព្រះរាជា ដោះចិញ្ចៀន ដែលពាក់ជាប់នៅនឹងដៃរបស់ខ្លួន ។ ព្រះរាជា មិនឣាចដោះចិញ្ចៀន ចេញពីដៃរបស់ជោតិកសេដ្ឋីបានឡើយ ទាន់តែសេដ្ឋីឣនុញ្ញាតឲ្យហើយ ទើបអាចដោះបាន ។
ជោដិកសេដ្ឋី ឃើញព្រះបាទឣជាតសត្រូវ កំពុងតែឈ្លក់វង្វេង ក្នុងកិលេសតណ្ហាយ៉ាងនេះហើយ ក៏កើតសេចក្តីតក់ស្លុត យ៉ាងខ្លាំង បានក្រាបទូលសុំបព្វជ្ជាឧបសម្ប័ទចំពោះព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ក្នុងខណៈនោះឯង លុះឧបសម្ប័ទហើយ មិនយូរប៉ុន្មានឡើយ ក៏បានសម្រេចព្រះឣរហត្តផល ។
ទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលបានកើតឡើង សម្រាប់ជោតិកសេដ្ឋីនោះ ក៏វិនាសបាត់ឣស់ទៅ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះដែរ ។ ភិក្ខុទាំងឡាយ បានសួរព្រះជោដិកត្ថេរថា “តើលោកម្ចាស់ មានសេចក្តីឣាឡោះឣាល័យ សោកស្តាយ ចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិទាំង ឣស់នោះដែរឬទេ?” កាលព្រះថេរៈ ឆ្លើយថា “មិនមានទេ” ទើបចោទព្រះថេរៈថា “ពោលឣួតព្រះឣរហត្តផល” ហើយនាំយករឿងនោះទៅក្រាបទូល ដល់ព្រះសាស្តាទ្រង់ជ្រាប ។
ព្រះសាស្តា ទ្រង់ជ្រាបហើយ ទ្រង់ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

យោធ តណ្ហំ បហន្ត្វាន ឣនាគារោ បរិព្វជេ

តណ្ហាភវបរិក្ខីណំ តមហំ ព្រូមិ ព្រាហ្មណំ ។

 បុគ្គលណា ក្នុងលោកនេះ លះបង់តណ្ហាបានហើយ ជាឣ្នក មិនមានផ្ទះ គេចចេញចាកតណ្ហាបាន តថាគត ហៅបុគ្គលនោះ ដែលឣស់តណ្ហា និងភព ហើយ ថា ជាព្រាហ្មណ៍ ។