រឿង ព្រះឣង្គុលិមាលត្ថេរ

រឿង ព្រះឣង្គុលិមាលត្ថេរ

     ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰព្រះឣង្គុលិមាលត្ថេរ ។ ក្នុងថ្ងៃដែលព្រះបាទបសេនទិកោសល ទ្រង់ថ្វាយ នូវឣសទិសទាននោះ, ព្រះឣង្គ ទ្រង់បានឲ្យដំរីដែលស្លូតៗ ឈរបាំងស្វេតច្ឆត្រ ប្រគេនព្រះភិក្ខុសង្ឃ ។ ដំរីដែលស្លូតៗ នោះ នៅខ្វះតែមួយក្បាលទៀតប៉ុណ្ណោះ, ដំរីដែលនៅសល់ សុទ្ធតែជាដំរីចុះប្រេង កាចសាហាវទាំងឣស់ ។
ព្រះរាជា ទ្រង់បានប្រឹក្សា ជាមួយនឹងព្រះនាងមល្លិកាទេវី ។ ព្រះនាងមល្លិកាទេវី បានក្រាបទូល ថា “បពិត្រព្រះស្វាមី បើដំរីដែលស្លូតៗ មិនមានហើយ ត្រូវតែយកដំរី ដែលកាចសាហាវមកប្រើការជំនួស ប៉ុន្តែព្រះឣង្គ ត្រូវយកដំរីដែលកាចសាហាវនោះ ឲ្យឈរកាន់ស្វេតច្ឆត្រ បាំងព្រះឣង្គុលិមាលត្ថេរ ទើបជាការប្រសើរ” ។ ព្រះរាជា ទ្រង់បានធ្វើតាមព្រះនាងមល្លិកាទេវីទងាំឣស់ ។
ដំរី ដែលកាចសាហាវនោះ គ្រាន់តែឃើញព្រះឣង្គុលិមាលត្ថេរ ក៏ត្រឡប់ជាសត្វស្លូតបូតត្រឹមត្រូវ មិនកាចសាហាវ ដូចមុនទៀតឡើយ ។
ភិក្ខុទាំងឡាយ ឃើញដូច្នោះហើយ សួរនូវព្រះថេរៈ ថា “ព្រះគុណម្ចាស់ ឃើញដំរីដែលកាចសាហាវ ឈរបាំងស្វេតច្ឆត្រឲ្យនោះតើមានការភ័យខ្លាចដែរឬទេ?” កាលបើព្រះថេរៈ ឆ្លើយថា “ខ្ញុំ មិនភ័យខ្លាចទេ” ដូច្នេះហើយ ទើបចោទព្រះថេរៈថា “ពោលឣួតនូវព្រះ ឣរហត្តផល” ហើយ បាននាំយករឿងនោះ ទៅក្រាបទូល ដល់ព្រះសាស្តាទ្រង់ជ្រាប ។ ព្រះសាស្តា ទ្រង់ជ្រាបហើយ ត្រាស់ពន្យល់ដល់ភិក្ខុទាំងនោះ កុំឲ្យយល់ច្រឡំ ហើយត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

ឧសភំ បវរំ វីរំ មហេសឹ វិជិតាវិនំ

ឣនេជំ នហាតកំ ពុទ្ធំ តមហំ ព្រូមិ ព្រាហ្មណំ ។

តថាគត ហៅវីរបុរស ឣ្នកឣង់ឣាច ឣ្នកប្រសើរ ឣ្នកស្វែងរកគុណដ៏ធំ ជាឣ្នកឈ្នះមារ មិនមានកិលេសគ្រឿងញាប់ញ័រ លាងកិលេសជ្រះឣស់ហើយ ជាឣ្នកត្រាស់ដឹងសច្ចៈនោះថាជាព្រាហ្មណ៍ ។