រឿង ភិក្ខុឆព្វគ្គីយ៍

រឿង ភិក្ខុឆព្វគ្គីយ៍

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវភិក្ខុឆព្វគ្គីយ៍ ដែលមានពួក ៦ នាក់ គឺ បណ្ឌុកៈ ១, លោហិតកៈ ១, មេត្តិយៈ ១, ភុម្មជ្ជកៈ ១, ឣស្សជិ ១ បុនព្វសុកៈ ១ ។ ពួកភិក្ខុជាសម្លាញ់នឹងភិក្ខុ ៦ រូបនោះ មានឈ្មោះថា ឆព្វគ្គីយ៍ ដូចគ្នា ។ សម័យថ្ងៃមួយ ពួកភិក្ខុទាំងនោះ មានដៃកាន់ឈើច្រត់ ពាក់ស្បែងជើង ដើរចង្ក្រម ។
ព្រះសាស្តា ទ្រង់ព្រះសណ្តាប់ ឮសំឡេងស្បែងជើងហើយ ទ្រង់ត្រាស់សួរ នូវព្រះឣានន្ទ ថា “ម្នាលឣានន្ទ នុ៎ះ គឺជាសំឡេងអ្វី?” កាលព្រះឣានន្ទក្រាបទូលហើយ ទើបទ្រង់បានត្រាស់បញ្ញត្តសិក្ខាបទ ឣប់រំ ដល់ពួកភិក្ខុទាំងនោះហើយ ត្រាស់ឣភិសមាចារ ដើម្បីឲ្យភិក្ខុរក្សានូវចរិយាមារយាទ ឲ្យបានល្អត្រឹមត្រូវហើយ ទ្រង់ត្រាស់នូវព្រះ គាថានេះ ថា ៖

កាយប្បកោបំ រក្ខេយ្យ កាយេន សំវុតោ សិយា

កាយទុច្ចរិតំ ហិត្វា កាយេន សុចរិតំ ចរេ

វចីបកោបំ រក្ខេយ្យ វាចាយ សំវុតោ សិយា

វចីទុច្ចរិតំ ហិត្វា វាចាយ សុចរិតំ ចរេ

មនោបកោបំ រក្ខេយ្យ មនសា សំវុតោ សិយា

មនោទុច្ចរិតំ ហិត្វា មនសា សុចរិតំ ចរេ

កាយេន សំវុតា ធីរា ឣថោ វាចាយ សំវុតា

មនសា សំវុតា ធីរា តេ វេ សុបរិសំវុតា ។

បុគ្គល គប្បីរក្សានូវការកម្រើកកាយ គប្បីសង្រួមកាយ គប្បីលះបង់កាយទុច្ចរិត គប្បីប្រព្រឹត្តកាយសុចរិត គប្បីរក្សាការកម្រើកវាចា គប្បីសង្រួមវាចា គប្បីលះបង់វចីទុច្ចរិត គប្បីប្រព្រឹត្តវចីសុចរិត គប្បីរក្សាការកម្រើកចិត្ត គប្បីសង្រួមចិត្ត គប្បីលះបង់មនោទុច្ចរិត គប្បីប្រព្រឹត្តមនោសុចរិត, ឣ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយ បានសង្រួមកាយ សង្រួមវាចា ឣ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយ បានសង្រួមចិត្តហើយ លោកទាំងនោះឯង ឈ្មោះថា សង្រួមហើយ ដោយប្រពៃ ។

ចប់កោធវគ្គ ទី ១៧