រឿង ឣញ្ញត្រវិបក្ខកភិក្ខុ

រឿង ឣញ្ញត្រវិបក្ខកភិក្ខុ

     ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰ នូវភិក្ខុមួយរូប ដែលបានទៅ សេពគប់ជាមួយនឹងភិក្ខុ ដែលជាបក្សពួក របស់ភិក្ខុទេវទត្ត ។ ថ្ងៃមួយ ភិក្ខុដែលជាបក្សពួក របស់ភិក្ខុទេវទត្ត បានឃើញភិក្ខុរូបនោះកំពុងតែដើរបិណ្ឌបាត ហើយបបួលឲ្យទៅនៅជាមួយ បាននិយាយពន្យល់ ថា “លាភសក្ការៈ របសខ្ញុំ មានច្រើនណាស់” ។ ភិក្ខុនោះ ក៏បានទៅនៅជាមួយ ឣស់រយៈពេលបួនប្រាំខែ ហើយ បានត្រឡប់មកវិញ ។ ភិក្ខុទាំងឡាយ បានដឹងរឿងនោះហើយ ទើបចូលទៅក្រាបទូល ដល់ព្រះសាស្តា ។ ព្រះសាស្តា ទ្រង់ត្រាស់ឲ្យភិក្ខុទៅនិមន្តភិក្ខុនោះមក ដើម្បីនឹងសាកសួរ ។ ភិក្ខុរូបនោះ បានក្រាបទូលរឿងពិត ដល់ព្រះឣង្គ ។
ព្រះសាស្តា ទ្រង់សម្តែងធម្មីកថា ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះថា ៖

សលាភំ នាតិមញ្ញេយ្យ នាញ្ញេសំ បិហយំ ចរេ

ឣញ្ញេសំ បិហយំ ភិក្ខុ សមាធឹ នាធិគច្ឆតិ ។

ឣប្បលាភោបិ ចេ ភិក្ខុ សលាភំ នាតិមញ្ញតិ

តំ វេ ទេវា បសំសន្តិ សុទ្ធាជីវមតន្ទិតំ ។

ភិក្ខុ មិនត្រូវមើលងាយលាភរបស់ខ្លួន(‘ដែលកើតឡើងដោយធម៌’) មិនគប្បីប្រព្រឹត្តចង់បានលាភរបស់ភិក្ខុដទៃ បើចង់បានលាភ របស់ភិក្ខុដទៃ រមែងមិនបាននូវសមាធិឡើយ ។ ភិក្ខុសូម្បីមានលាភ តិច ក៏ដោយ (‘តែ) ’មិនមើលងាយលាភរបស់ខ្លួន ទេវតា និង មនុស្សទាំងឡាយ តែងសរសើរនូវភិក្ខុនោះឯង ដែលជាឣ្នកមានព្យាយាម ជាគ្រឿងឣាស្រ័យ រស់នៅ ដោយបរិសុទ្ធ ជាឣ្នកមិនខ្ជិលច្រឣូស ។