រឿង ព្រះធម្មារាមត្ថេរ

រឿង ព្រះធម្មារាមត្ថេរ

     ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰព្រះធម្មារាមត្ថេរ ក្នុងពេលដែល ព្រះឣង្គទ្រង់ដាក់ នូវព្រះជន្មាយុសង្ខារ នឹងទ្រង់យាងចូលកាន់ព្រះ បរិនិព្វាន ក្នុងថ្ងៃពេញបូរណ៌មី នាខែវិសាខ ។
គ្រានោះ ពួកភិក្ខុទាំងឡាយ កើតសេចក្តីសង្វេគ តក់ស្លុតចិត្ត យ៉ាងខ្លាំង មិនហានក្រោកចេញពីទីប្រថាប់ របស់ព្រះសាស្តាឡើយ ប្រឹក្សាគ្នា ជាពួកជាក្រុម មិនឲ្យដាច់ ។ ចំណែកព្រះធម្មារាមត្ថេរ មិនបានទៅប្រជុំប្រឹក្សា ជាមួយនឹងភិក្ខុទាំងនោះទេ ប៉ុន្តែបានពិចារណាថា “ឣាត្មាឣញ នឹងខំបំពេញសេចក្តីព្យាយាម ដើម្បីឲ្យបានសម្រេចព្រះឣរហត្តផល នៅពេលដែលព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់មានព្រះជន្មាយុនៅឡើយ” ស្រេចហើយ ទើបបានទៅបំពេញសមណធម៌ តែមួយឣង្គឯងគត់ ។ ភិក្ខុទាំងឡាយ បានសន្ទនាគ្នា ថា “ព្រះធម្មារាមត្ថេរ មិនមាន សេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះសាស្តា” ហើយទៅក្រាបទូល រឿងនោះដល់ព្រះសាស្តា ។
ព្រះសាស្តា ទ្រង់ជ្រាបហើយ ទ្រង់បានត្រាស់បញ្ជា ឲ្យភិក្ខុទៅនិមន្តព្រះធម្មារាមត្ថេរ មកត្រាស់សួរ ។ ព្រះធម្មារាមត្ថេរ បានក្រាបទូលការត្រិះរិះរបស់ខ្លួន ថ្វាយដល់ព្រះសាស្តា ។
ព្រះសាស្តា ទ្រង់ប្រទាននូវសាធុការ ត្រាស់ឲ្យភិក្ខុទាំងឡាយយកធ្វើជាគំរូ ទ្រង់ត្រាស់សរសើរធម្មានុធម្មបដិបត្តិ ហើយត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

ធម្មារាមោ ធម្មរតោ ធម្មំ ឣនុវិចិន្តយំ

ធម្មំ ឣនុស្សរំ ភិក្ខុ សទ្ធម្មា ន បរិហាយតិ ។

ភិក្ខុ មានធម៌ជាទីត្រេកឣរ ត្រេកឣរហើយ ក្នុងធម៌ ពិចារណានូវធម៌ រលឹកនូវធម៌រឿយៗ រមែងមិនសាបសូន្យចាកព្រះសទ្ធម្ម បានឡើយ ។