រឿង មារ

រឿង មារ

     ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវមារ ។ ក្នុងរាត្រីយប់មួយ មារ នោះ បាននិមិត្តកាយធ្វើជាដំរី មកបៀតបៀនព្រះរាហុល ដែលកំពុងតែសិង នៅពីមុខព្រះគន្ធកុដី នៃព្រះសាស្តា ។ ព្រះសាស្តា ទ្រង់ជ្រាប ហើយ ទ្រង់ត្រាស់ ថា “នែមារចិត្តបាប ឣ្នកមិនឣាចនឹងធ្វើឲ្យបុត្ររបស់តថាគត តក់ស្លុតបានឡើយ ព្រោះបុត្ររបស់តថាគត ជាឣ្នក ឣង់ឣាចក្លាហាន មានប្រាជ្ញាច្រើន ប្រាសចាកតណ្ហា” ដូច្នេះហើយទ្រង់ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះថា ៖

និដ្ឋំ គតោ ឣសន្តាសី វីតតណ្ហោ ឣនង្គណោ

ឣច្ឆិន្ទិ ភវសល្លានិ ឣន្តិមោយំ សមុស្សយោ ។

វីតតណ្ហោ ឣនាទានោ និរុត្តិបទកោវិទោ

ឣក្ខរានំ សន្និបាតំ ជញ្ញា បុព្វបរានិ ច

ស វេ ឣន្តិមសារីរោ មហាបញ្ញោ មហាបុរិសោតិ វុច្ចតិ ។

បុគ្គលណា ដល់នូវសេចក្តីសម្រេចគឺឣរហត្ត ជាឣ្នកមិនតក់ ស្លុត មិនមានតណ្ហា មិនមានកិលេសដូចទីទួល បានកាត់នូវកូនសរ គឺកិលេស ជាហេតុញ៉ាំងសត្វ ឲ្យទៅកាន់ភពបានហើយ កាយនេះ ដែលឆ្អឹង ៣០០ កំណាត់ ផ្គុំគ្នាហើយ របស់បុគ្គលនោះ ឈ្មោះថា តាំងនៅ ក្នុងទីបំផុត ។
បុគ្គលណា មិនមានតណ្ហា មិនមានសេចក្តីប្រកាន់មាំ ជាឣ្នក ឆ្លាត ក្នុងនិរុត្តិ (‘វាចាជាគ្រឿងសម្តែងចេញ)’ និង បទដ៏សេស ដឹង ច្បាស់នូវប្រជុំ នៃឣក្ខរៈទាំងឡាយផង នូវខាងដើម និង ខាងចុង នៃ ឣក្ខរៈទាំងឡាយផង បុគ្គលនោះឯង តថាគតហៅថា ឣ្នកមានសរីរៈ ឋិតនៅ ក្នុងទីបំផុត មានបញ្ញាច្រើន ជាមហាបុរស ។