រឿង កស្សបទសពលសុវណ្ណចេតិយ

រឿង កស្សបទសពលសុវណ្ណចេតិយ

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ស្តេចយាងចេញ ពីទីក្រុងសាវត្ថី ឆ្ពោះ ទៅកាន់ទីក្រុងពារាណសី ព្រមជាមួយនឹងភិក្ខុសង្ឃជាច្រើនរូប លុះទយាងមកដល់សាលាមួយ នៅពាក់កណ្តាលផ្លូវ ក្បែរផ្ទះព្រាហ្មណ៍ ម្នាក់ ឈ្មោះថា តោទេយ្យៈ ទ្រង់បានឈប់សម្រាក ក្នុងទីនោះ ហើយត្រាស់ឲ្យព្រះឣានន្ទ និមន្តទៅតាមព្រាហ្មណ៍ ដែលកំពុងតែភ្ជួរស្រែ ឲ្យគាត់មកគាល់ព្រះឣង្គ ។
ព្រាហ្មណ៍នោះ លុះមកដល់ហើយ ក៏មិនបានថ្វាយបង្គំព្រះ សាស្តាទេ តែបានថ្វាយបង្គំចំពោះទេវស្ថានប៉ុណ្ណោះ ហើយបានឈរនៅស្ងៀម ។
ព្រះសាស្តា ទ្រង់ត្រាស់សួរ ថា “ម្នាលព្រាហ្មណ៍ ឣ្នកសម្គាល់នូវទេវស្ថាននេះថាទុកដូចជាអ្វី?” ។ ព្រាហ្មណ៍ ក្រាបទូលថា “បពិត្រ ព្រះឣង្គដ៏ចម្រើន ទូលព្រះបង្គំ បានសម្គាល់ថា ជាចេតិយស្ថាន តាម ប្រពៃណី របស់ពួកទូលព្រះបង្គំទាំងឡាយ” ។
ព្រះសាស្តា ទ្រង់ត្រាស់សរសើរ ថា “ម្នាលព្រាហ្មណ៍ ឣ្នកគោរពបូជានូវទេវស្ថានេះ ជាការប្រសើរហើយ” ។ ភិក្ខុទាំងឡាយបានឮហើយ ក៏កើតសេចក្តីសង្ស័យថា “ព្រោះ ហេតុអ្វីហ្ន៎ បានជាព្រះសាស្តាត្រាស់សរសើរ នូវការឣភិវាទទេវស្ថាននេះ? ” ។
ព្រះសាស្តា កាលទ្រង់ដោះស្រាយ នូវសេចក្តីសង្ស័យ របស់ភិក្ខុទាំងនោះ ទើបទ្រង់ត្រាស់ ថា “ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ទេវស្ថាននេះ គឺ ជាចេតិយ របស់ព្រះពុទ្ធ” ហើយ ទ្រង់ត្រាស់សម្តែង នូវពុទ្ធានុភាពដើម្បីធ្វើឲ្យចេតិយមាសនោះ មកប្រាកដ ដល់ភិក្ខុទាំងនោះ នឹងប្រជាជនទាំងឣស់ ក្នុងទីនោះ ។ ពួកប្រជាជន ក៏បាននាំគ្នា ធ្វើសក្ការបូជា ចំពោះចេតិយមាសនោះ ដោយសេចក្តីជ្រះថ្លា យ៉ាងក្រៃលែង ។
ព្រះសាស្តា ទ្រង់បានសម្តែងផលានិសង្ស នៃការធ្វើសក្ការបូជា ដោយព្រះគាថានេះ ថា ៖

បូជារហេ បូជយតោ ពុទ្ធេ យទិ ច សាវកេ

បបញ្ចសមតិក្កន្តេ តិណ្ណសោកបរិទ្ទវេ

តេ តាទិសេ បូជយតោ និព្វុតេ ឣកុតោភយេ

ន សក្កា បុញ្ញំ សង្ខាតុំ ឥមេត្តម្បិ កេនចិ ។

បុគ្គលណាមួយ មិនឣាចរាប់បុណ្យ របស់បុគ្គលដែលបូជា ដល់បូជារហបុគ្គលទាំងឡាយ គឺ ព្រះពុទ្ធ និង សាវ័ករបស់ព្រះពុទ្ធទាំងឡាយ ជាឣ្នកកន្លងនូវបបញ្ចធម៌ គឺគ្រឿងយឺតយូរបានហើយ ជាឣ្នកកន្លងផុតសេចក្តីសោកនិងសេចក្តីខ្សឹកខ្សួលឣស់ហើយ ឬ របស់បុគ្គលដែលបូជា ដល់បូជារហបុគ្គលទាំងឡាយនោះ ដែលប្រកប ដោយតាទិគុណ លោកមិនមានភ័យឣំពីទីណា សូម្បីបរិនិព្វានទៅហើយដោយការរាប់វិធីណាមួយក៏ដោយ ថាបុណ្យនេះមានប្រមាណ ប៉ុណ្ណេះ បានឡើយ ។

ចប់ពុទ្ធវគ្គ ទី ១៤