រឿង មហលកភិក្ខុ

រឿង មហលកភិក្ខុ

 

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវពួកភិក្ខុចាស់ៗ ជាច្រើនរូប ។ ក្នុងពេលដែលនៅជាគ្រហស្ថ ភិក្ខុ ចាស់ទាំងនោះ ជាឣ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិស្តុកស្តម្ភ លុះមកបួសហើយ ក៏បានកសាងសាលាមួយខ្នងយ៉ាងធំ នៅខាងក្រោយព្រះវិហារ ហើយឣាស្រ័យនៅ ក្នុងសាលានោះទាំងឣស់គ្នា ។ ភរិយាចាស់ របស់ភិក្ខុមួយរូប ឈ្មោះនាងមធុបាណិកា ជាឣ្នកធ្វើចង្ហាន់ប្រគេន ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ ក្រោយមក នាងមធុបាណិកា ក៏បានធ្វើកាលកិរិយាស្លាប់ចោលទៅ ។ ពួកភិក្ខុចាស់ទាំងនោះ បានទៅប្រជុំគ្នា ស្រែកយំ ឮកងរំពង ពេញសាលា ព្រោះនឹកស្រណោះឣាឡោះឣាល័យ ដល់នាងមធុបាណិកានោះខ្លាំងពេក ។ ភិក្ខុដទៃៗ ទៀត បានឮដូច្នេះហើយ ក៏នាំយករឿងនោះ ទៅនិយាយ គ្នា ដោយប្រការផ្សេងៗ ។
ព្រះសាស្តា យាងមក ក្នុងទីប្រជុំនោះ ត្រាស់គាថានេះ ថា ៖

វនំ ឆិន្ទថ មា រុក្ខំ វនតោ ជាយតេ ភយំ

ឆេត្វា វនំ វនថញ្ច និព្វនា ហោថ ភិក្ខវោ ។

យាវញ្ហិ វនថោ ន ឆិជ្ជតិ

ឣណុមត្តោបិ នរស្ស នារិសុ

បដិពទ្ធមនោវ តាវ សោ

វច្ឆោ ខីរបកោវ មារតិ ។

ឣ្នកទាំងឡាយ ចូរកាត់កិលេសដូចជាព្រៃចេញ ចូរកុំកាត់ដើមឈើ (‘ព្រោះ’) ភ័យ កើតឣំពីកិលេសដូចជាព្រៃ, ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ឣ្នកទាំងឡាយ ចូរកាត់កិលេសដូចជាព្រៃផង កិលេសដូចជាដើមឈើដែលដុះ ក្នុងព្រៃផង ហើយ ចូរជាឣ្នកកុំមានកិលេស ដូចជាព្រៃឡើយ ព្រោះថា កិលេស ដូចជាដើមឈើដែលដុះក្នុងព្រៃ របស់ នរជន សូម្បីមានប្រមាណតិចក៏ដោយ បើកាត់មិនទាន់ដាច់ ក្នុងពួកនារី ដរាបណា នរជននោះឯង តែងមានចិត្តជាប់ជំពាក់ចំពោះ ក្នុង ពួកនារី ដូចកូនគោនៅកំពុងបៅដោះ ដែលមានចិត្តជាប់ជំពាក់នឹងមេ ដរាបនោះ ។