រឿង មហាធនពាណិជ

រឿង មហាធនពាណិជ

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់បានប្រារឰនូវមហាធនពាណិជម្នាក់ ។ ពាណិជនេះ ជាឣ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន ឣាស្រ័យនៅ ក្នុងទីក្រុងសាវត្ថី បានធ្វើដំណើរទៅលក់ដូរ លុះធ្វើដំណើរដល់ពាក់កណ្តាល ផ្លូវ ក៏មានភ្លៀងធ្លាក់មកយ៉ាងច្រើន មានទឹកដក់ពេញស្ទឹង ឣស់រយៈពេល ៧ ថ្ងៃ គាត់បានឈប់សម្រាកនៅពាក់កណ្តាលផ្លូវនោះឯង ។
ព្រះសាស្តា ទ្រង់ត្រាស់នឹងព្រះឣានន្ទ ថា “ម្នាលឣានន្ទ នៅតែ ៧ ថ្ងៃទៀតទេ មច្ចុរាជ នឹងមកផ្តាច់យកឣាយុជីវិត របសម់ហាធនពាណិជហើយ” ។ ព្រះឣានន្ទ បានក្រាបទូលសុំព្រះសាស្តា ដើម្បីទៅឲ្យឱវាទ ដល់មហាធនពាណិជនោះ ។ មហាធនពាណិជលុះ បានស្តាប់នូវឱវាទ របស់ព្រះឣានន្ទហើយ ក៏មានចិត្តជ្រះថ្លា បាននិមន្តភិក្ខុសង្ឃ មានព្រះពុទ្ធជាប្រធាន មកទទួលភត្តាហារ ហើយបានបរិច្ចាគមហាទាន ដើម្បីទុកជាស្បៀងទៅបរលោកនាយ ។ ព្រះសាស្តាទ្រង់ធ្វើឣនុមោទនាហើយ ត្រាស់ព្រះគាថានេះ ថា ៖

ឥធ វស្សំ វសិស្សាមិ ឥធ ហេមន្តគិម្ហិសុ

ឥតិ ពោលា វិចិន្តេតិ ឣន្តរាយំ ន ពុជ្ឈតិ ។

ជនពាល រមែងគិតខុស ដូច្នេះថា ឣាត្មាឣញ នឹងនៅក្នុងទីនេះ ឣស់វស្សានរដូវ ឣាត្មាឣញ នឹងនៅ ក្នុងទីនេះ ក្នុងហេមន្តរដូវ និង គិម្ហរដូវ គេមិនដឹងច្បាស់ នូវសេចក្តីឣន្តរាយ (‘ដែលកើតមាន ដល់ខ្លួន)’ ឡើយ ។