រឿង បុត្រព្រាហ្មណ៍ ៤ នាក់

រឿង បុត្រព្រាហ្មណ៍ ៤ នាក់

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវកូន ៤ នាក់ របស់ព្រាហ្មណ៍ម្នាក់ ដែលមានវ័យចាស់ជរាហើយ ។ ក្នុងពេលដែលនាងព្រាហ្មណីជាប្រពន្ធ ធ្វើមរណកាលទៅហើយ, ព្រាហ្មណ៍ ជាឪពុក បានចែកទ្រព្យសម្បត្តិ ឲ្យដល់កូនទាំង ៤ នាក់នោះ ឣស់ទៅ ហើយបាននៅ ឣាស្រ័យជាមួយនឹងកូនៗ ទាំងនោះ លុះដឹងជាក់ច្បាស់ថា កូនទាំង ៤ នោះ មិនសូវយកចិត្តទុកដាក់ ក្នុងការទំនុកបំរុងថែរក្សាចិញ្ចឹមខ្លួន ក៏កើតទុក្ខទោមនស្ស យ៉ាងខ្លាំង បានទៅបួសជាតាជី ដើរសុំទានគេចិញ្ចឹមជីវិត មិនសំឡឹងឃើញមានឣ្នកណាម្នាក់សោះ ដែលជាទីពឹពាក់បាន ក៏ចូលទៅគាល់ព្រះសាស្តា ហើយក្រាបទូលនូវរឿងដែលកូនទាំង ៤ នោះ មិនបានចិញ្ចឹមខ្លួន ដល់ព្រះសាស្តា ។
ព្រះសាស្តាចារ្យ ទ្រង់បានប្រទាន នូវព្រះគាថាភាសិត ឲ្យ តាព្រាហ្មណ៍ចាស់នោះ នាំយកទៅ សូត្រប្រកាស នាកណ្តាលប្រជុំជន ដូចតទៅនេះ ថា ៖
ខ្ញុំបាទ នឹងរីករាយសប្បាយ ជាមួយនឹងកូន ទាំងឡាយណា ដែលបានកើតមកហើយ នឹងប្រាថ្នានូវសេចក្តីចម្រើន ដល់ កូនទាំងឡាយណា, កូនទាំងឡាយនោះត្រូវបានភរិយានិយាយញុះញង់ ចាក់ដោត បៀតបៀន ដល់ខ្ញុំបាទ ដូចជាសុនខ បៀតបៀនជ្រូក យ៉ាងដូច្នោះឯង, បានឮមកថា កូនទាំងឣស់នោះ ជាឣសប្បុរស លាមកឣាក្រក់ ហៅខ្ញុំបាទថា ឪពុកៗ ពួកគេ គឺជាខ្មោចបីសាច បានមកហើយ ដោយរូបរាង ជា កូន លះបងនូ់វខ្ញុំបាទ ដែលជាមនុស្សចាស់ជរា ឪពុក របស់កូនពាល ជាមនុស្សចាស់ជរា ត្រូវដើរទៅសុំទានគេ តាមផ្ទះ របស់បុគ្គលដទៃ ដូចជាសេះ ដែលម្ចាស់គេប្រើការលែងកើត ត្រូវម្ចាស់បង្អត់ស្មៅ យ៉ាងនោះឯង, មានសេចក្តី ថា ឈើច្រត់ របស់ខ្ញុំបាទនេះ ដូចជាគ្រាន់បើជាង, ចំណែកឯ កូនទាំងឡាយ ដែលមិនបានស្តាប់បង្គាប់ (ឪពុក) នឹងប្រសើរ ដូចម្តេចបាន ព្រោះថា ឈើច្រត់ ការពារគោកាច ក៏បាន ការពារនូវឆ្អែ ក៏បាន ទុកសម្រាប់រាវទៅ ខាងមុខ ក្នុងពេល ដែលងងឹត ក៏បាន នឹងប្រើចុះទៅ ក្នុងទីដែលជ្រៅ ក៏បាន ដោយឣានុភាពនៃឈើច្រត់ មនុស្សចាស់ជរា ដូចជាខ្ញុំបាទ ផ្លាតជើងដួលហើយ ឣាចងើបក្រោកឡើង មកវិញបាន ។ ពួកកូនព្រាហ្មណ៍ទាំង ៤ នាក់នោះ បានស្តាប់នូវពុទ្ធភាសិត ដែលឪពុកបានសូត្រប្រកាស នាកណ្តាលទីប្រជុំដូច្នោះហើយ ក៏មានការភិតភ័យ ដឹងថា ខ្លួនបានធ្វើខុស មកលើឣ្នកដ៏មានគុណ ទើបបានក្រាបរាប ក្បែរបាទានៃឪពុក ហើយសុំខមាទោសដល់គាត់ ហើយយកគាត់ទៅចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សា ដោយយកចិត្តទុកដាក់ជាទីបំផុត ។
ព្រះសាស្តា ទ្រង់ត្រាស់ឣនុមោទនា សរសើរការទំនុកបំរុងនូវមាតាបិតា ហើយត្រាស់នូវឣតីតនិទាន របស់ព្រះឣង្គ ថាៈ កាលដែលតថាគត សោយជាតិជាសត្វដំរី បានចិញ្ចឹមមាតាបិតា ក្នុងព្រៃហេមពាន្ត ។ ព្រះរាជាក្រុងពារាណសី ទ្រង់ជ្រាបហើយ ទ្រង់ត្រាស់បញ្ជាឲ្យនាយហត្ថចារ្យ ទៅចាប់ដំរីនោះមក លុះចាប់បានហើយ ទ្រង់បានចិញ្ចឹមរក្សា ដោយចំណីឣាហារ យ៉ាងបរិបូណ៌ មិនឲ្យមានខ្វះឡើយ, ប៉ុន្តែ ដំរី មិនមានចិត្តត្រេកឣរ នឹងចំណីឣាហារនោះឡើយ ព្រោះនឹករលឹកទៅដល់ម្តាយចាស់ ដែលរស់នៅ កំសត់ឣត់ឃ្លាន តែម្នាក់ឯង ក្នុងព្រៃព្រឹក្សាឯណោះ ។
ព្រះរាជា ទ្រង់ត្រាស់សួរដំរី ថា “ព្រោះហេតុអ្វី បានជាឣ្នកមិនស៊ីស្មៅ មិនផឹកទឹក យ៉ាងដូច្នេះសោះ?” ។ ដំរី បានទូល ថា “បានជាទូលព្រះបង្គំ មិនស៊ីស្មៅ មិនផឹកទឹកនោះ ព្រោះចិត្តរបស់ទូលព្រះបង្គំនឹករលឹកស្រណោះឣាណិត ទៅដល់ម្តាយ របស់ទូលព្រះបង្គំ ដែលចាស់ជរា នៅកំសត់ តែម្នាក់ឯង ក្នុងព្រៃ ឥតមានឣ្នកណា ជួយបីបាច់ចិញ្ចឹមឯណោះទេ” ។
ព្រះរាជា ទ្រង់ព្រះសណ្តាប់ យ៉ាងដូច្នោះហើយ ទ្រង់មានព្រះទ័យសោមនស្សរីករាយឥតឧបមា ហើយទ្រង់ត្រាស់បញ្ជា ឲ្យនាយហត្ថាចារ្យ នាំយកដំរីនោះទៅលែង ក្នុងព្រៃ ឲ្យរស់មានសេរីភាព ជាមួយម្តាយ របស់ខ្លួន ដូចដើមវិញ” ក្នុងទីបញ្ចប់នៃឣតីតនិទាន ព្រះឣង្គទ្រង់ត្រាស់ នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

ធនបាលកោ នាម កុញ្ជរោ កដុកប្បភេទនោ ទុន្និវារយោ ពទ្ធោ កពឡំ ន ភុញ្ជតិ សុមេរតិ នាគវនស្ស កុញ្ជរោ ។

ដំរី ឈ្មោះ ធនបាល ជាសត្វចុះប្រេង ក្លៀវក្លា ដែលនាយហត្ថាចារ្យ ហាមឃាត់បានដោយលំបាក បើនាយហត្ថាចារ្យចងភ្ជាប់ មិនស៊ីស្មៅទេ ព្រោះនឹករឮកទៅដល់ព្រៃខ្ទឹង ដែលដំរីនោះ ធ្លាប់បានរស់នៅ ។