រឿង ឣានន្ទត្ថេរប្បញ្ហា

រឿង ឣានន្ទត្ថេរប្បញ្ហា

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់បានប្រារឰនូវបញ្ហា របស់ព្រះឣានន្ទ ។ សម័យថ្ងៃមួយ ព្រះឣានន្ទត្ថេរ បានចូលទៅទូលសួរ នូវឧបោសថ របស់ព្រះពុទ្ធទាំងឡាយ ។
ព្រះសាស្តា ទ្រង់បានត្រាស់សម្តែង ថា “ម្នាលឣានន្ទ ការធ្វើ ឧបោសថ របស់ព្រះពុទ្ធទាំងឡាយផ្សេងគ្នា ចំណែក ឱវាទគាថា ដូចគ្នា គ្រប់ៗ ឣង្គ ទាំងឣស់” យ៉ាងដូច្នេះ កាលទ្រង់សម្តែងឱវាទគាថានោះ ទើបទ្រង់ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖
សព្វបាបស្ស ឣករណំ កុសលស្សូបសម្បទា សចិត្តបរិយោទបនំ ឯតំ ពុទ្ធាន សាសនំ ។ ខន្តី បរមំ តបោ តីតិក្ខា និព្វានំ បរមំ វទន្តិ ពុទ្ធា ន ហិ បព្វជិតោ បរូបឃាតី សមណោ ហោតិ បរំ វិហេឋយន្តោ ។ ឣនូបវាទោ ឣនូបឃាតោ បាតិមោក្ខេ ច សំវរោ មត្តញ្ញុតា ច ភត្តស្មឹ បន្តញ្ច សយនាសនំ ឣធិចិត្តេ ច ឣាយោគោ ឯតំ ពុទ្ធាន សាសនំ ។
ការមិនធ្វើបាបទាំងពួង ការញ៉ាំងកុសលឲ្យកើតឡើង ការធ្វើចិត្តរបស់ខ្លួនឲ្យផូរផង់ នេះជាពាក្យប្រៀនប្រដៅ របស់ព្រះពុទ្ធទាំង ឡាយ ។ ខន្តី គឺសេចក្តីឣត់ធន់ ជាតបធម៌ដ៏ឧត្តម, ព្រះពុទ្ធទាំងឡាយ តែងពោលថា ព្រះនិព្វានជាធម្មជាតដ៏ឧត្តម, បុគ្គលដែលសម្លាប់សត្វ ដទៃ មិនឈ្មោះថា បព្វជិតទេ បុគ្គលបៀតបៀនសត្វដទៃ មិនឈ្មោះថា សមណៈឡើយ ។
ការមិនតិះដៀល ១ ការមិនបៀតបៀន ១ ការសង្រួម ក្នុង បាតិមោក្ខ ១ ភាពជាឣ្នកដឹងប្រមាណក្នុងភត្ត ១ ការដេក និង ឣង្គុយ ក្នុងទីស្ងាត់ ១ ការព្យាយាម ក្នុងឣធិចិត្ត ១ នុ៎ះជាពាក្យប្រៀនប្រដៅ របស់ព្រះពុទ្ធទាំងឡាយ ។