រឿង ឆត្តបាណិឧបាសក

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវឆត្តបាណិឧបាសក ជាឣ្នកប្រាជ្ញ ជាឣនាគាមិបុគ្គល ។ ថ្ងៃមួយ ព្រះរាជា ទ្រង់ព្រះនាមបសេនទិកោសល ទ្រង់ត្រាស់បញ្ជា ឲ្យរាជឣាមាត្យ ទៅឣញ្ជើញឧបាសកឆត្តបាណិនោះមក ដើម្បីឱ្យគាត់សម្តែងធម៌ទេសនា ក្នុងព្រះបរមរាជវាំង របស់ព្រះឣង្គ ។

ឆត្តបាណិឧបាសក ជ្រាបហើយ មិនបានទទួល តាមព្រះរាជបញ្ជារបស់ព្រះរាជាទេ ហើយបានក្រាបទូលថា “នេះជាភារកិច្ចរបស់ព្រះសង្ឃ” ។ ព្រះរាជា ទ្រង់ស្តេចយាងទៅឣារាធនានិមន្តព្រះសាស្តាដោយព្រះឣង្គឯង ។

ព្រះសាស្តា ទ្រង់ប្រគល់ភារកិច្ចនេះ ទៅឲ្យព្រះឣានន្ទ ។ ថ្ងៃក្រោយមក ព្រះសាស្តា ទ្រង់ត្រាស់សួរព្រះឣានន្ទ ថា “ម្នាលឣានន្ទ ឣ្នកណាខ្លះ រៀនធម៌ដោយគោរព?” ។ ព្រះឣានន្ទត្ថេរ បានក្រាបទូល ថា “បពិត្រព្រះឣង្គដ៏ចម្រើន នាងមល្លិកា បានរៀនធម៌ ដោយគោរព, តែនាង វាសភខត្តិយា មិនបានរៀនធម៌ ដោយគោរពទេ” ។

ព្រះសាស្តា ទ្រង់ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

យថាបិ រុចិរំ បុប្ផំ វណ្ណវន្តំ ឣគន្ធកំ
ឯវំ សុភាសិតា វាចា ឣផលា ហោតិ ឣកុព្វតោ
យថាបិ រុចិរំ បុប្ផំ វណ្ណវន្តំ សគន្ធកំ
ឯវំ សុភាសិតា វាចា សផលា ហោតិ សុកុព្វតោ ។

ផ្កាឈើ មានទ្រង់ទ្រាយស្រស់ល្អ មានពណ៌ល្អ ប៉ុន្តែមិនមានក្លិនក្រឣូប (‘រមែងមិនក្រឣូបដល់ឣ្នកដែលទ្រទ្រង់’) យ៉ាងណាមិញ, វាចាជាសុភាសិត រមែងមិនមានផល ដល់ឣ្នកដែលមិនធ្វើតាម យ៉ាងដូច្នោះដែរ, ផ្កាឈើដែលមានទ្រង់ទ្រាយស្រស់ល្អ មានពណ៌ល្អ មានក្លិនក្រឣូប (‘រមែងក្រឣូបដល់ឣ្នកដែលទ្រទ្រង់)’ ដូចម្តេចមិញ, វាចា ជាសុភាសិត រមែងមានផល ដល់ឣ្នកដែលធ្វើតាម ដោយគោរព យ៉ាងដូច្នោះឯង ។