រឿង ឣសញ្ញតបរិក្ខារភិក្ខុ

រឿង ឣសញ្ញតបរិក្ខារភិក្ខុ

ព្រះសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវភិក្ខុ ដែលមិនចេះទុកដាក់គ្រឿ់ងបរិក្ខារ ។ ភិក្ខុរូបនេះ យកគ្រែ កៅឣី ទៅប្រើប្រាស់ហើយ ក៏ចោលនៅក្នុងទីនោះៗ មិនព្រមយកទៅទុកដាក់ នៅកន្លែងដើមវិញឡើយ ។

ភិក្ខុទាំងឡាយ ឃើញដូច្នេះហើយ ក៏បានដាស់តឿន ក្រើនរំលឹក ជារឿយៗ ។ តែភិក្ខុរូបនោះ មិនព្រមស្តាប់សោះ បាននិយាយទ្រគោះបោះបោកទៅវិញថា “កម្មតែបន្តិបន្តួច តើវានឹងទៅជាអ្វី គ្រឿងបរិក្ខារ នេះ វាមិនមានចិត្តគំនិតទេ” ។ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ទ្រង់ជ្រាបហើយ ទើបទ្រង់ត្រាស់ឲ្យភិក្ខុទាំង ឡាយទៅនាំយកភិក្ខុនោះមកគាល់ ហើយត្រាស់នូវព្រះគាថានេះថា ៖

មាវមញ្ញេថ បាបស្ស ន មត្តំ ឣាគមិស្សតិ

ឧទពិន្ទុនិបាតេន ឧទកុម្ភោបិ បូរតិ បូរតិ

ពោលា បាបស្ស ថោកំ ថោកំបិ ឣាចិនំ ។

បុគ្គល មិនគួរមើលងាយបាបថា មានប្រមាណតិច នឹងមិនឲ្យផល ដូច្នេះឡើយ, សូម្បីតែក្អមទឹក (‘ដែលគេបើកគ្របចំហ)’ រមែងពេញបាន ដោយដំណក់ទឹកភ្លៀង ដែលធ្លាក់ចុះមក (‘ម្តងមួយ ដំណក់ៗ)’ យ៉ាងណាមិញ, បុគ្គលពាល កាលសន្សំបាប សូម្បី បន្តិចម្តងៗ គង់នឹងពេញបាន ដោយបាប ក៏យ៉ាងដូច្នោះដែរ ។