រឿង ព្ររេវតត្ថេរ

រឿង ព្ររេវតត្ថេរ

     ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវព្រះរេវតត្ថេរ ។ ថ្ងៃមួយ ភិក្ខុទាំងឡាយ បានពោលសរសើរ ថា “ព្រះរេវតៈ ជាឣ្នកមានបុណ្យច្រើន បានធ្វើកុដិ ៥០០ ខ្នង សម្រាប់ជ្រក ដល់ភិក្ខុ ៥០០ រូប” ។
ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ស្តេចយាងមកហើយ ទ្រង់ត្រាស់ ថា “ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ បុត្រ របស់តថាគត មិនមានបុណ្យ មិនមានបាបទេ បានលះបង់បុណ្យ និង បាបឣស់ហើយ” ដូច្នេះហើយ ទ្រង់ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

យោធ បុញ្ញញ្ច បាបញ្ច ឧភោ សង្គំ ឧបច្ចគា ឣសោកំ វិរជំ សុទ្ធំ តមហំ ព្រូមិ ព្រាហ្មណំ ។

បុគ្គលណា ក្នុងលោកនេះ លះបង់បុណ្យ និង បាបទាំង ២ និង កិលេសជាគ្រឿងជាប់ជំពាក់ (‘មានរាគៈជាដើម’) ចេញហើយ តថាគត ហៅបុគ្គលនោះ ដែលជាឣ្នកមិនមានសេចក្តីសោក មានធូលី គឺកិលេស ឣស់ហើយ ជាឣ្នកបរិសុទ្ធ ថា ជាព្រាហ្មណ៍ ។