រឿង សុភទ្ទបរិព្វាជក

រឿង សុភទ្ទបរិព្វាជក

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវសុភទ្ទបរិព្វាជក ក្នុងសម័យ ដែលព្រះឣង្គទ្រង់គង់នៅ ក្នុងព្រៃសាលវ័ននៃដែនមល្លក្សត្រ នាក្រុងកុសិនារា ទ្រង់ផ្ទំនៅ លើព្រះក្រឡាមហាបន្ទំ ជាទីកន្លែងដែលព្រះឣង្គបរិនិព្វាន ។
គ្រានោះ សុភទ្ទបរិព្វាជក បានចូលទៅគាល់ព្រះឣង្គ ដើម្បីក្រាបទូលសួរនូវបញ្ហា ។ ព្រះឣានន្ទ បានយល់ឃើញថា ជាកាលមិនសមគួរ ទើបបានហាមឃាត់សុភទ្ទៈ មិនឲ្យចូលគាល់ព្រះឣង្គ ដើម្បីនឹងសួរបញ្ហា តាមសេចក្តីប្រាថ្នា ។ តែព្រះសាស្តា ទ្រង់ឣនុញ្ញាតឲ្យសុភទ្ទៈចូលគាល់ ។ គ្រានោះ សុភទ្ទៈ បានក្រាបទូលសួរថា “បពិត្រព្រះឣង្គដ៏ចម្រើន ស្នាមគំនូស លើឣាកាស មានដែរឬទេ? សមណៈខាងក្រៅព្រះសាសនានេះ មានដែរឬទេ? សង្ខារទាំងឡាយទាំងពួង ឈ្មោះថា ទៀង មានដែរឬទេ?” ។
ព្រះសាស្តាកាលទ្រង់ព្យាករបញ្ហានេះ ត្រាស់គាថានេះ ថា ៖

ឣាកាសេវ បទំ នត្ថិ សមណោ នត្ថិ ពាហិរោ បបញ្ចាភិរតា បជា និប្បបញ្ចា តថាគតា ។

ឣាកាសេវ បទំ នត្ថិ សមណោ នត្ថិ ពាហិរោសង្ខារា សស្សតា នត្ថិ នត្ថិ ពុទ្ធានមិញ្ជតំ ។

ស្នាមជើង ក្នុងឣាកាស មិនមាន សមណៈ ខាងក្រៅ មិនមាន ពួកសត្វ ជាឣ្នកត្រេកឣរហើយ ក្នុងធម៌ជាគ្រឿងយឺតយូរ តថាគតទាំងឡាយ មិនមានធម៌ជាគ្រឿងយឺតយូរឡើយ ។
ស្នាមជើង ក្នុងឣាកាស មិនមាន សមណៈ ខាងក្រៅ មិនមានសង្ខារទាំងឡាយ ឈ្មោះថា ជារបស់ទៀង មិនមាន ព្រះពុទ្ធទាំង ឡាយ មិនមានកិលេសជាគ្រឿងញាប់ញ័រឡើយ ។

ចប់មលវគ្គ ទី ១៨