រឿង ព្រាហ្មណ៍កុហក

រឿង ព្រាហ្មណ៍កុហក

     ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់បានប្រារឰ នូវព្រាហ្មណ៍កុហកម្នាក់ ។ ព្រាហ្មណ៍នេះ បានប្រព្រឹត្តខ្លួន ដូចជាសត្វប្រចៀវ គឺ គាត់បានឡើង ទៅលើដើមឈើ ហើយយកជើងទាំងពីរ ព័ន្ធនឹងមែកឈើ ហើយសំយុងក្បាលចុះមកក្រោម ស្រែកប្រាប់ឣ្នកស្រុកថា “ឣ្នកទាំងឡាយ ចូរយករបស់នេះ របស់នោះ មកឲ្យខ្ញុំ បើឣ្នករាល់គ្នា មិនយកមកឲ្យខ្ញុំទេ ខ្ញុំនឹងលែងជើងទម្លាក់ខ្លួន ឲ្យធ្លាក់ស្លាប់ ឥឡូវនេះឯង ហើយធ្វើផ្ទះសម្តែង ស្រែចំការ របស់ឣ្នករាល់គ្នា ឲ្យវិនាស ខូចខាតទាំងឣស់ ក្នុងពេលឆាប់ៗ នេះ” ។
ពួកឣ្នកស្រុក មានការភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះរឿងនោះ ហើយ យកវត្ថុដែលព្រាហ្មណ៍នោះស្នើសុំ ទៅឲ្យតាមសេចក្តីត្រូវការ របស់គាត់ យ៉ាងប្រញាប់ ។ ភិក្ខុទាំងឡាយ បាននាំយករឿងនោះ ទៅក្រាបទូល ដល់ព្រះសាស្តា ។ ព្រះសម្ពុទ្ធ ទ្រង់សម្តែង ថា “ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ព្រាហ្មណ៍នេះ មិនមែនចេះកុហក តែក្នុងជាតិនេះប៉ុណ្ណោះទេ សូម្បីពីជាតិមុន ក៏បានដើរ កុហកឣ្នកស្រុក ដូចគ្នាដែរ” ដូច្នេះហើយ ត្រាស់នូវឣតីតនិទាននេះ ថាៈ កាលពីព្រាហ្មណ៍នេះ កើតជាតាបសកុហក បានធ្វើកិរិយាសង្រួម យ៉ាងត្រឹមត្រូវ ដើម្បីបញ្ឆោត ឲ្យសត្វទន្សងគោរព បូជា ព្រោះគាត់ប្រាថ្នាចង់ ចាប់សត្វទន្សងនោះមកធ្វើជាចំណី, តែសត្វទន្សងនោះ បានដឹងខ្លួនទាន់ ហើយរត់លូនចូលទៅ ក្នុងរូងដំបូក បានស្រដី តិះដៀលតាបស ដោយប្រការផ្សេងៗ ថា “លោកមិនមែនជាសមណៈទេ ចាប់តាំងអំពីពេលដែលលោកចាប់ដំបង ដើម្បីនឹងរឿង នាងកិសាគោតមីវាយខ្ញុំសម្លាប់ លោកដុសសម្អាតតែខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ តែចិត្តគំនិតខាងក្នុងរបស់លោកឣាក្រក់ណាស់...” នៅក្នុងទីបញ្ចប់ ទ្រង់ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

កិន្តេ ជដាហិ ទម្មេធ កិន្តេ ឣជិនសាដិយា

ឣព្ភន្តរន្តេ គហនំ ពាហិរំ បរិមជ្ជសិ ។

នែឣ្នកឣ័ប្បប្រាជ្ញាឣើយ ឣ្នកមានប្រយោជន៍អ្វី ដោយការទុកផ្នួងសក់ ឣ្នកមានប្រយោជន៍អ្វី ដោយការទ្រទ្រង់សំពត់ស្បែកខ្លា បើសន្តានខាងក្នុងរបស់ឣ្នក សឹងសាំញ៉ាំ ដោយរាគាទិក្កិលេស ឣ្នកឈ្មោះថា ដុសខាត់តែកាយខាងក្រៅទេ ។