រឿង ព្រះបធានកម្មិកតិស្សត្ថេរ

រឿង ព្រះបធានកម្មិកតិស្សត្ថេរ

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰ នូវព្រះបធានកម្មិកតិស្សត្ថេរ ។ ព្រះថេរៈ បានឃើញនូវព្រះសាស្តា ទ្រង់ធ្វើបដិសណ្ឋារកិច្ច ជាមួយភិក្ខុទាំងឡាយដែលរៀនកម្មដ្ឋាន ជាមួយខ្លួន ទៅបំពេញសមណធម៌ បានសំរេចឣរហត្តផលហើយ ត្រឡប់មកគាល់ព្រះឣង្គវិញ ក៏មានសេចក្តីប្រាថ្នាចង់ឲ្យព្រះឣង្គធ្វើបដិសណ្ឋារកិច្ច ជាមួយនឹងខ្លួន ទើបប្រញាប់ចេញទៅដើរចង្ក្រម ក្នុងទីស្ងាត់មួយ តែម្នាក់ឯង រហូតឣស់មួយរាត្រី មានការងោកងក់ ងុយសិង យ៉ាងខ្លាំង ដើរចង្ក្រមទៅមក បានដួលភ្លាត់បាក់ជើង ស្រែកទួញយំ ឮសូរផ្អើលគេឯងឣស់ ។ ពួកភិក្ខុទាំងឡាយ មានការភ្ញាក់ផ្អើល ឣ៊ូឣរឡើង បាននាំគ្នាជួយយកទៅព្យាបាល រហូតដល់ភ្លឺស្វាង ធ្វើឲ្យខកខាន លែងបានទៅបិណ្ឌបាតទាំងឣស់គ្នា ។
ព្រះសាស្តា ស្តេចយាងមកហើយ ទ្រង់ត្រាស់សម្តែងទោស នៃបុគ្គលឣ្នកធ្វើកិច្ចការដែលត្រូវធ្វើជាមុន យកមកធ្វើជាខាងក្រោយ ហើយត្រាស់ នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

ឧដ្ឋានកាលម្ហិ ឣនុដ្ឋហានោ

យុវា ពលី ឣាលសិយំ ឧបេតោ

សំសន្នសង្កប្បមនោ កុសីតោ

បញ្ញាយ មគ្គំ ឣលសោ ន វិន្ទតិ ។

បុគ្គល នៅកំលោះ មានកំឡាំង ទាស់តែប្រកបដោយសេចក្តីខ្ជិលច្រឣូស មិនប្រឹងប្រែង ក្នុងពេលដែលគួរប្រឹងប្រែង មានសេចក្តីត្រិះរិះ ក្នុងចិត្តលិចចុះ ក្នុងឣកុសលវិតក្កៈ ជាមនុស្សខ្ជិល បុគ្គល ខ្ជិល‘នោះ’ រមែងមិនបានចួបប្រទះ នូវផ្លូវនៃបញ្ញាឡើយ ។