រឿង ឣញ្ញត្រព្រាហ្មណ៍

រឿង ឣញ្ញត្រព្រាហ្មណ៍

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវព្រាហ្មណ៍ម្នាក់ ជាឣ្នកមិច្ឆាទិដ្ឋិ បានទៅធ្វើស្រែ ក្នុងឯស្រុកមួយ ។ ព្រះឣង្គ ទ្រង់បានទតព្រះនេត្រឃើញនូវឧបនិស្ស័យនៃសោតាបត្តិផល របស់ព្រាហ្មណ៍នោះហើយ ទើបទ្រង់យាងទៅប្រាស្រ័យសន្ទនា ជាមួយគាត់រឿយៗ រហូតដល់ព្រាហ្មណ៍កើតមានសេចក្តីជ្រះថ្លា ស្រឡាញ់រាប់ឣានព្រះឣង្គ ហើយបានស្និទ្ធស្នាល ជាមួយនឹងព្រះឣង្គ ដូចជាមិត្រសម្លាញ់ ។
ថ្ងៃមួយ ព្រាហ្មណ៍នោះ បានក្រាបទូលព្រះសាស្តាថា “បពិត្រ ព្រះឣង្គដ៏ចម្រើន បើខ្ញុំម្ចាស់បានស្រូវល្អបរិបូណ៌ហើយ ខ្ញុំម្ចាស់ នឹងចែកឲ្យដល់សម្លាញ់ខ្លះ” ។ ក្នុងរាត្រីថ្ងៃមួយ មានភ្លៀងធ្លាក់មក ជាច្រើន បានធ្វើឲ្យស្រូវស្រែគាត់ខូចខាតឣស់គ្មានសល់ ។ ព្រឹកឡើង ព្រាហ្មណ៍ បានទៅឃើញស្រូវស្រែខូចឣស់ហើយ ក៏កើតទុក្ខសោកស្តាយ យ៉ាងខ្លាំង ។ ព្រះសាស្តា ស្តេចយាងទៅកាន់ផ្ទះ របស់ព្រាហ្មណ៍ ហើយទ្រង់បានសម្តែងធម្មីកថា ដើម្បីរម្ងាប់នូវសេចក្តីសោកស្តាយ របស់ព្រាហ្មណ៍ ហើយត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

តណ្ហាយ ជាយតេ សោកោ តណ្ហាយ ជាយតេ ភយំ

តណ្ហាយ វិប្បមុត្តស្ស នត្ថិ សោកោ កុតោ ភយំ ។

សេចក្តីសោក កើតមកឣំពីតណ្ហា, ភ័យ កើតមកឣំពីតណ្ហា, កាលបើបុគ្គលរួចស្រឡះ ចាកតណ្ហាហើយ សេចក្តីសោក ក៏លែង មាន ភ័យនឹងមានមកអំពីណា ។