រឿង ចូឡសារីភិក្ខុ

រឿង ចូឡសារីភិក្ខុ

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់បានប្រារឰនូវភិក្ខុ ឈ្មោះចូឡសារី ជាសទ្ធិវិហារិក របស់ព្រះសារីបុត្រ ប្រព្រឹត្តវេជ្ជកម្ម ចិញ្ចឹមជីវិត ដោយការធ្វើជាគ្រូពេទ្យ ព្យាបាលជម្ងឺ ។ សម័យថ្ងៃមួយ ភិក្ខុចូឡសារី បាននូវភោជនាហារ ដ៏ប្រណិត ដោយវេជ្ជកម្មនោះហើយ ក៏បានយកទៅប្រគេនព្រះសារីបុត្រ ដែលជាព្រះឧបជ្ឈាយ៍ របស់ខ្លួន ។ ប៉ុន្តែព្រះសារីបុត្រ មិនព្រមទទួលយកមកឆាន់ឡើយ ។ ភិក្ខុទាំងឡាយ បានដឹងរឿងនោះហើយ ទើបយករឿងនោះ ទៅក្រាបទូលព្រះសាស្តាទ្រង់ជ្រាប ។ ព្រះបរមសាស្តាចារ្យ ទ្រង់ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

សុជីវំ ឣហិរិកេន កាកសូរេន ធំសិនា បក្ខន្ទិនា បគព្ភេន សង្កិលិដ្ឋេន ជីវិតំ ។

ហិរីមតា ច ទុជ្ជីវំនិច្ចំ សុចិគវេសិនា ឣលីនេនាបគព្ភេន សុទ្ធាជីវេន បស្សតា ។

បុគ្គលឣ្នកមិនមានហិរិ ក្លៀវក្លាដូចសត្វក្អែក កំចាត់បង់គុណរបស់ឣ្នកដទៃ ជាឣ្នកឈ្លានពាន (យកមុខមាត់’) ជាឣ្នកឃ្នើសឃ្នង ជាមនុស្សសៅហ្មង រស់នៅដោយស្រួល ។ ចំណែកបុគ្គលឣ្នកមានហិរិ ស្វែងរកឣំពើស្អាតជានិច្ច មិនឡេះឡោះ មិនឃ្នើសឃ្នង រស់នៅដោយកម្មដ៏បរិសុទ្ធ ជាឣ្នកឃើញត្រូវ រស់នៅដោយលំបាក ។