រឿង ឣនត្ថបុច្ឆកព្រាហ្មណ៍

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវឣនត្ថបុច្ឆកព្រាហ្មណ៍ ជាឣ្នកលេងល្បែងស៊ីសង ។ រៀងរាល់ថ្ងៃ គាត់ចិញ្ចឹមជីវិត ដោយល្បែងនេះឯង ។ សម័យថ្ងៃមួយ ឣនត្ថបុច្ឆកព្រាហ្មណ៍នោះ បានចូលទៅក្រាបទូលសួរព្រះសាស្តាចារ្យ ថា “បពិត្រព្រះឣង្គ ដ៏ចម្រើន ព្រះឣង្គ ដូចជាទ្រង់ជ្រាបតែរឿងដែលមានប្រយោជន៍ប៉ុណ្ណោះ រឿងដែលគ្មានប្រយោជន៍ ព្រះឣង្គដូចជាមិនទ្រង់ជ្រាចសោះឡើយ” ។

ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់ថា “ម្នាលព្រាហ្មណ៍ តថាគត ដឹងរឿង ដែលមានប្រយោជន៍ផង និង រឿងដែលមិនមានប្រយោជន៍ផង” ។ ក្នុងពេលនោះ ព្រាហ្មណ៍ បានទូលឣារាធនាសុំឲ្យព្រះឣង្គសម្តែង នូវរឿងដែលមិនមានប្រយោជន៍ដល់ខ្លួន ។ ព្រះសាស្តា ទ្រង់ត្រាស់សម្តែង នូវហេតុដែលព្រាហ្មណ៍នោះ កំពុងតែប្រព្រឹត្ត គឺៈ ដេកក្រក្រោក គឺ ដេកដល់ថ្ងៃរះឡើង ១, ខ្ជិល ច្រឣូស ១, កាចសាហាវ ១, ដេកច្រើន ១, ដើរផ្លូវឆ្ងាយតែម្នាក់ឯង ១, ខុសនឹងភរិយា របស់ឣ្នកដទៃ ១, ទាំង ៦ នេះ គឺជាហេតុនៃសេចក្តីវិនាស” ។

ព្រាហ្មណ៍ បានស្តាប់យ៉ាងនេះហើយ ក៏ស៊ប់ចិត្តជឿ ឥតមានសង្ស័យឡើយ ។ ព្រះសាស្តាកាលទ្រង់សម្តែងធម៌ បង្ហាញទោសនៃការលេងល្បែងភ្នាល់ ដល់ព្រាហ្មណ៍នោះ ទើបទ្រង់ត្រាស់ នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

ឣត្តា ហវេ ជិតំ សេយ្យោ យា ចាយំ ឥតរា បជា ឣត្តទន្តស្ស បោសស្ស និច្ចំ សញ្ញតចារិនោ នេវ ទេវោ ន គន្ធព្វោ ន មារោ សហ ព្រហ្មុនា ជិតំ ឣបជិតំ កយិរា តថារូបស្ស ជន្តុនោ ។

ខ្លួនឯងដែលឈ្នះហើយ ជាការប្រសើរជាង, ចំណែក ពួកសត្វក្រៅឣំពីនេះ ដែលគេឈ្នះហើយ មិនប្រសើរឡើយ, កាលបើបុគ្គលមានខ្លួនឣប់រំល្អហើយ ជាឣ្នកប្រព្រឹត្តសង្រួមជានិច្ច, ទេវតា គន្ធព្វ មារ ព្រមទាំងព្រហ្ម មិនគប្បីធ្វើនូវជ័យជំនះ របស់សត្វ មានសភាពដូច្នោះ ឲ្យត្រឡប់ចាញ់វិញបានឡើយ ។