រឿង ព្រះសារីបុត្តត្ថេរ

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវព្រះសារីបុត្រ ។ ថ្ងៃមួយ ព្រះឣង្គ ទ្រង់ទតព្រះនេត្រឃើញឧបនិស្ស័យរបស់ភិក្ខុ ៣០ រូប ដែលចាំវស្សា នៅក្នុងព្រៃ បាននិមន្តមកថ្វាយបង្គំព្រះឣង្គៗ ទ្រង់ត្រាស់ហៅព្រះសារីបុត្រ មកសួរ ថា “សារីបុត្រ ជឿទេ ថា ឥន្ទ្រីយ៍ទាំង ៥ ដែលបុគ្គលបានធ្វើឲ្យច្រើន ធ្លាក់ចុះទៅកាន់ឣមតធម៌ មានឣមតធម៌ជាទីបំផុត” ។

ព្រះថេរៈ បានក្រាបទូលថា “បពិត្រព្រះឣង្គដ៏ចម្រើន ក្នុងរឿងនេះ ខ្ញុំព្រះករុណា មិនត្រូវជឿព្រះដ៏មានព្រះភាគ ឣ្នកណា បានដឹងហើយ បានពាល់ត្រូវហើយ ដោយបញ្ញា ឣ្នកនោះ មិនត្រូវជឿឣ្នកដទៃទេ” ។

គ្រានោះ ភិក្ខុទាំងឡាយ មិនយល់នូវសេចក្តីនោះ ក៏និយាយគ្នា ថា “ព្រះសារីបុត្រ ជាឣ្នកមានមិច្ឆាទិដ្ឋិ មិនជឿព្រះសាស្តា” ។

ព្រះសាស្តា ទ្រង់ត្រាស់ឣធិប្បាយ ថា “តថាគត សួរថា ឣ្នកដែលមិនចម្រើនឥន្ទ្រីយ៍ហើយ ឣាចធ្វើឲ្យជាក់ច្បាស់ នូវមគ្គផលបាន តើឣ្នកជឿដែរឬទេ?” ។ ព្រះសារីបុត្រ បានក្រាបទូល ថា “ទូលព្រះ បង្គំ មិនជឿ” ។ ព្រះសាស្តា កាលទ្រង់ដោះស្រាយនូវសេចក្តីនោះ ទ្រង់ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

អស្សទ្ធោ អកតញូ ច សន្ធិច្ឆេទោ ច យោ នរោ ហតាវកាសោ វន្តាសោ ស វេ ឧត្តមបោរិសោ ។

នរជនណា មិនជឿឣ្នកដទៃផង ស្គាល់ព្រះនិព្វានផង កាត់នូវគ្រឿង ត គឺ វដ្តៈ ផង មានឱកាសកំចាត់បង់ហើយផង មានសេចក្តីប្រាថ្នាខ្ជាក់ចោលហើយផង, នរជននោះឯង ជាបុរសខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត ។