រឿង ព្រះខទិរវនិយរេវតត្ថេរ

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰ នូវព្រះរេវតត្ថេរ ជាប្អូនប្រុសរបស់ព្រះសារីបុត្រ ។ កាលព្រះរេវតៈ មានឣាយុបាន ៧ ឆ្នាំ, លោកបានរត់ទៅបួស នៅឣាស្រ័យជាមួយនឹងព្រះភិក្ខុសង្ឃ ក្នុងស្រុកមួយ ហើយបានចូលទៅនៅក្នុងព្រៃសង្កែ ដើម្បីធ្វើសមណធម៌ រហូតដល់បានសម្រេចព្រះឣរហត្តផល ក្នុងពាក់កណ្តាលវស្សានោះឯង ។

លុះដល់ចេញវស្សាហើយ, ព្រះសាស្តា ព្រមជាមួយនឹងភិក្ខុសង្ឃ ចំនួន ៥០០ ស្តេចយាងទៅកាន់ទីលំនៅ នៃរេវតសាមណេរ ។ សាមណេរ ដឹងថា ព្រះសាស្តា ស្តេចយាងមកហើយ ទើបបាននិមិត្តនូវព្រះគន្ធកុដី ទទួលព្រះឣង្គ ហើយបាននិមិត្តនូវទីចង្ក្រមន៍ និង ទីនៅឣាស្រ័យ ៥០០ សំរាប់ភិក្ខុ ៥០០ រូប ។ ក្នុងចំណោមភិក្ខុ ៥០០ នោះ មានភិក្ខុចាស់ ២ រូប បានឃើញនូវទីនៅឣាស្រ័យ របស់សាមណេរហើយ ក៏គិតក្នុងចិត្ត ថា រេវតសាមណេរ ធ្វើសេនាសនៈ យ៉ាងនេះ ប្រាកដជាមិនឣាចនឹងធ្វើ នូវសមណធម៌បានឡើយ” ។

ព្រះសាស្តា ទ្រង់ជ្រាបវារចិត្ត របស់ភិក្ខុទាំងពីររូបនោះ ជួនជាពេលនោះ ព្រះឣង្គស្តេចយាងត្រឡប់មកវត្តវិញ ទ្រង់ធ្វើឲ្យភិក្ខុទាំងពីររូបនោះ ភ្លេចបរិក្ខារ របស់ខ្លួន ក្នុងទីនោះ ។ ពេលដែលភិក្ខុពីររូបនោះ និមន្តចេញអំពីទីនោះបានបន្តិច ក៏ត្រឡប់មកយកបរិក្ខារ របស់ខ្លួនវិញ ក៏ស្រាប់តែឃើញទីនោះ សុទ្ធតែជាព្រៃសង្កែ ហើយបានយកបរិក្ខារ រៀងៗ ខ្លួន ទៅតាមព្រះសាស្តា ម្តងទៀត ។ នៅពេលដែលព្រះសាស្តា ព្រមទាំងភិក្ខុសង្ឃស្តេចយាង និង និមន្តមកដល់បុព្វារាមហើយ, មហាឧបាសិកា ឈ្មោះវិសាខា បានចាត់ចែង នូវឣាគន្តុកភត្តថ្វាយព្រះសាស្តា ព្រមទាំងព្រះសង្ឃ ហើយបានក្រាបទូលសួរទីលំ នៅ របស់សាមណេរេវតៈ ។

ភិក្ខុ ចាស់ទាំងពីររូបនោះ បានឆ្លើយភ្លាម ថា “ទីលំនៅ របស់សាមណេររេវតៈនោះ សុទ្ធសឹងតែជាព្រៃសង្កែទាំងឣស់” ។ នាងវិសាខា បានសួរភិក្ខុដទៃៗ ទៀត ។ ភិក្ខុទាំងនោះ បានឆ្លើយប្រាប់ ថា “ទីលំនៅ របស់រេវតសាមណេរ ជាទីកន្លែងដែលល្អ ជាទីគួររស់នៅណាស់” ។ នាងវិសាខា ដូចជាមិនឣស់សេចក្តីសង្ស័យសោះ ព្រោះភិក្ខុទាំងឡាយ ឆ្លើយមិនដូចគ្នា ហើយបានចូលទៅក្រាបទូលសួរព្រះសាស្តា ។

ព្រះបរមសាស្តាចារ្យ ទ្រង់បានត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

គាមេ វា យទិ វា រញ្ញេ និន្នេ វា យទិ វា ថលេ យត្ថ ឣរហន្តោ វិហរន្តិ តំ ភូមិរាមណេយ្យកំ ។

ព្រះឣរហន្តទាំងឡាយ នៅក្នុងទីណា ទោះជាស្រុកក្តី ព្រៃក្តី ទីទាបក្តី ទីទួលក្តី ទីនោះឯង ជាភូមិគួរត្រេកឣរ ។