រឿង តម្ពទាឋិកចោរឃាតកៈ

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវពេជ្ឈឃាតម្នាក់ ដែលមានពុក មាត់ក្រហម ជាឣ្នកទទួលមុខងារ ក្នុងការសម្លាប់ចោរ ។ ក្នុងពេលដែលគាត់មានកម្លាំងឣន់ថយ មិនឣាចធ្វើអ្វីបាន, គាត់ក៏បានលាចេញឣំពីការងារសម្លាប់ចោរនោះ ។ ថ្ងៃមួយ គាត់បានស្អិតស្អាងរាងកាយល្អត្រឹមត្រូវ ហើយរៀបចំនឹងបរិភោគឣាហារឲ្យបានឆ្ងាញ់ម្តង ។

ជួនជាថ្ងៃនោះឯង ព្រះសារីបុត្រ បានចេញពីនិរោធសមាបត្តិ ហើយនិមន្តត្រាច់ទៅបិណ្ឌបាត ។ នាយពេជ្ឈឃាត បានឃើញនូវព្រះថេរៈហើយ មានចិត្តត្រេកឣររីករាយ យ៉ាងក្រៃលែង បានយកភោជនាហារ របស់ខ្លួន ទៅប្រគេនព្រះថេរៈ ដោយសេចក្តីគោរព, ពេលដែលព្រះថេរៈ ឆាន់រួចហើយ បានស្តាបនូវឣនុមោទនាថា ឣំពី ព្រះថេរៈ ដោយសេចក្តីសង្ខេប ហើយបានសម្រេចសោតាបត្តិផល, ពេលព្រះថេរៈ និមន្តត្រឡប់ទៅវិញ, ក៏បានជូនដំណើរព្រះថេរៈ ទៅបានបន្តិច ។ គ្រានោះឯង ស្រាប់តែមានមេគោមួយ មកជល់នាយពេជ្ឈឃាតនោះស្លាប់ នៅកណ្តាលផ្លូវនោះឯង ។

ភិក្ខុទាំងឡាយ សន្ទនាគ្នា ថា “តើគតិ របស់នាយពេជ្ឈឃាត នោះ ទៅទីណាហ្ន៎?” ។ ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់ថា “ទៅកើតនៅឋានតុសិតទេវលោកហើយ” ។ ភិក្ខុទាំងនោះ បានក្រាបទូលសួរទៀត ថា “បពិត្រព្រះឣង្គដ៏ចម្រើន នាយពេជ្ឈឃាត បានស្តាប់ឣនុមោទនកថា ពីព្រះសារីបុត្រ តែបន្តិចប៉ុណ្ណោះឯង តើឣាចទៅកើត ក្នុងឋានតុសិតទេវលោក បានដែរឬទេ?” ។ ព្រះឣង្គ ទ្រង់ត្រាស់ព្រះគាថានេះ ថា ៖

សហស្សម្បិ ចេ វាចា ឣនត្ថបទសញ្ញិតា ឯកំ ឣត្ថបទំ សេយ្យោ យំ សុត្វា ឧបសម្មតិ ។

បើវាចា សូម្បីមួយពាន់ម៉ាត់ក៏ដោយ ជាវាចាប្រកបដោយបទឥតមានប្រយោជន៍ វាចានោះ មិនប្រសើរឡើយ, បុគ្គលណា ស្តាប់បទ មានប្រយោជន៍ ណាហើយ រមែងស្ងប់រម្ងាប់បាន, បទមានប្រយោជន៍នោះ សូម្បីតែមួយបទ ក៏ឈ្មោះថា ជាបទប្រសើរជាង ។