រឿង ព្រះបិលោតិកត្ថេរ

រឿង ព្រះបិលោតិកត្ថេរ

 

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវព្រះបិលោតិកត្ថេរ ។ ពេលដែលព្រះថេរៈ មិនទាន់បានបួសនោះ លោកស្លៀកសំពត់ចាស់ដាច់ដាច កាន់ត្រឡោកដូង ដើរសុំទានគេ ចិញ្ចឹមជីវិត ។ ព្រះឣានន្ទ បានបបួលមកបួស ក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ។ លុះលោកបួសហើយ បានយកសំពត់ ដែលខ្លួនធ្លាប់ស្លៀកពាក់ ក្នុងពេលដែលនៅជាគ្រហស្ថនោះ មកឈ្លីសាកល្បងមើល ទើបឃើញថា មិនឣាចនឹងយកមកត្រងទឹកបានឡើយ ហើយ ក៏យកសំពត់នោះ ទៅពាក់លើមែកឈើមួយ ពេលណា លោកចង់សឹក ពោលនោះ ក៏បាននិមន្តទៅទីកន្លែងនោះ ដើម្បីនឹងឣប់រំទូន្មានខ្លួន លុះឈប់ចង់សឹកហើយ ទើបបានវិលត្រឡប់មកវិញ ។

ភិក្ខុទាំងឡាយ បានឃើញនូវព្រះថេរៈ និមន្តទៅកាន់ទីនោះជា រឿយៗ ក៏បានដណ្តឹងសួរថា “នែលោកម្ចាស់ តើលោកម្ចាស់ និមន្តទៅវិញទៅមកកាន់ទីនោះ ព្រោះមានហេតុអ្វីដែរ?” ។ ព្រះថេរៈ បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំព្រះករុណា ទៅរកឣាចារ្យរបស់ខ្ញុំព្រះករុណា” ។ ក្រោយមក ព្រះថេរៈ បានសម្រេចនូវព្រះឣរហត្តផល ។ ពួកភិក្ខុទាំងឡាយ បានសួរព្រះថេរៈ ថា “ឥឡូវនេះ ម្តេចក៏លោកម្ចាស់មិនទៅរកឣាចារ្យ ដូចពេលមុនទៀត?” ។

ព្រះថេរៈ ឆ្លើយថា “ឥឡូវនេះ ខ្ញុំព្រះករុណា មិនបានជាប់ជំពាក់ ជាមួយនឹងលោកឣាចារ្យនោះទៀតហើយ ហេតុនេះ បានជាខ្ញុំមិនទៅរកលោកឣាចារ្យនោះ ដូចជាពេលមុន” ។ ភិក្ខុទាំងឡាយបានទៅក្រាបទូលរឿងនោះ ថ្វាយព្រះសាស្តាថា “ព្រះថេរៈ ពោលឣួតនូវ ព្រះឣរហត្តផល” ។

ព្រះសាស្តា ទ្រង់ត្រាស់នូវរឿងពិត ដល់ភិក្ខុទាំងនោះ ហើយត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

ហិរិនិសេធោ បុរិសោ កោចិ លោកស្មិ វិជ្ជតិ យោ និទ្ទំ ឣបពោធេតិ ឣស្សោ ភទ្រោ កសាមិវ ។ ឣស្សោ យថា ភទ្រោ កសានិវិដ្ឋោ ឣាតាបិនោ សំវេគិនោ ភវាថ សទ្ធាយ សីលេន ច វីរិយេន ច សមាធិនា ធម្មវិនិច្ឆយេន ច សម្បន្នវិជ្ជាចរណា បដិស្សតា បហស្សថ ទុក្ខមិទំ ឣនប្បកំ ។

បុរសឣ្នកកំចាត់បង់ នូវឣកុសលវិតក្កៈ ដោយសេចក្តីខ្មាសបាប មានតិចណាស់ ក្នុងលោក, បុគ្គលណា បន្ទោបង់នូវការដេកលក់ (‘ស្ទុះក្រោកឡើង)’ ដូចសេះល្អ ខ្លាចព្រោះរំពាត់ ‘(មិនឲ្យប៉ះខ្លួនដូច្នោះ’) បុគ្គលនោះ រកបានដោយកម្រ ក្នុងលោក ។

ឣ្នកទាំងឡាយ ចូរមានសេចក្តីព្យាយាម មានសេចក្តីតក់ស្លុត ដូចជាសេះដែលល្អ ត្រូវនាយសារថី វាយដោយរំពាត់ តក់ស្លុតដូច្នោះឯង, បើឣ្នកទាំងឡាយ ប្រកបព្រមដោយសទ្ធាផង សីលផង ព្យាយាមផង សមាធិផង ធម្មវិនិច្ឆ័យផង ជាឣ្នកមានវិជ្ជា និង ចរណៈដ៏បរិបូណ៌ មានស្មារតីតម្កល់មាំ រមែងលះបង់នូវសេចក្តីទុក្ខ ដែលមានប្រមាណច្រើននេះបានមិនខាន ។