រឿង សុប្បពុទ្ធសក្យ

រឿង សុប្បពុទ្ធសក្យ

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវសុប្បពុទ្ធសក្កៈ ដែលជាព្រះរាជបិតា របស់ព្រះនាងពិម្ពា និង ភិក្ខុទេវទត្ត ។ សុប្បពុទ្ធៈ ទ្រង់ព្រះពិរោធ យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះព្រះសាស្តា ថា “ព្រះឣង្គ ទ្រង់រត់ទៅបួស ចោលព្រះនាងពិម្ពាទេវី ឲ្យព្រះនាងនៅមេម៉ាយ, បំបួសព្រះទេវទត្តហើយ បានធ្វើខ្លួនឲ្យមានកម្មពៀរវេរានឹងគ្នាថែមទៀត” ។ ថ្ងៃមួយ សុប្បពុទ្ធៈ ទ្រង់ត្រាស់បញ្ជា ឲ្យពួកមនុស្សបិទនូវផ្លូវ ដើម្បីកុំឲ្យព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ស្តេចយាងទៅ ទទួលនូវភត្តកិច្ចបាន ។

ក្នុងពេលនោះ ព្រះសាស្តា ទ្រង់ស្តេចយាងត្រឡប់មកវិញហើយ ទ្រង់ត្រាស់នឹងព្រះឣានន្ទ ថា “ម្នាលឣានន្ទ សុប្បពុទ្ធៈ ធ្វើឣំពើបាបកម្ម ធ្ងន់ណាស់ ព្រោះមិនបានឲ្យផ្លូវ ដល់តថាគត, ក្នុងថ្ងៃទី ៧ ផែនដី នឹងស្រូបព្រះបាទសុប្បពុទ្ធៈ នៅក្បែរជើងជណ្តើរ នៃប្រាសាទខាងក្រោម” ។

ពួកចារបុរស បានឮដូច្នោះហើយ ក៏ទៅក្រាបទូលរឿងនោះថ្វាយព្រះបាទសុប្បពុទ្ធៈ ។ ព្រះឣង្គ ទ្រង់ជ្រាបហើយ ទ្រង់មានព្រះចិន្តា ថា “ព្រះសាស្តា ទ្រង់ត្រាស់មិនដែលខុសឡើយ តែបើទុកជាយ៉ាងនេះ ក៏ដោយ ផែនដី ក៏មិនឣាចនឹងស្រូបឣាត្មាឣញបានដែរ” ។ ក្រោយមក ព្រះបាទសុប្បពុទ្ធៈ ទ្រង់ត្រាស់បញ្ជា ឲ្យពួកឣាមាត្យ នាំយកគ្រឿងក្រយាស្ងោយ សម្រាប់សោយ ឡើងទៅលើប្រាសាទជាន់ទី ៧ ហើយ ព្រះឣង្គ ក៏ឡើងទៅលើប្រាសាទ ទី ៧ នោះដែរ ទ្រង់ត្រាស់បញ្ជា ឲ្យពួកឣាមាត្យ យកជណ្តើរចេញទាំងឣស់ ហើយបិទទ្វារប្រាសាទទាំងឣស់ ទ្រង់ត្រាស់បញ្ជា ឲ្យពួកឣ្នកចំបាប់ ជើងខ្លាំងៗ នៅឈរចាំចាប់ ត្រង់មាត់ទ្វារប្រាសាទ ទ្វារមួយៗ ឲ្យមានគ្នាឈរចាំដល់ទៅ ២ នាក់ ហើយ ទ្រង់ត្រាស់ ថា “បើឣញ ចង់ចុះទៅកាន់ប្រាសាទជាន់ក្រោម ដោយក្តីធ្វេសប្រហែស ចូរឣ្នកទាំងឣស់គ្នា ចាប់ឣញទុក កុំឲ្យឣញចុះទៅបាន” ។

លុះដល់ថ្ងៃទី ៧ សេះមង្គល របស់ព្រះបាទសុប្បពុទ្ធៈ បានស្រែកកញ្ជ្រោល យ៉ាងខ្លាំង ឥតមានឈប់ឡើយ ។ ព្រះបាទសុប្បពុទ្ធៈ ទ្រង់ព្រះសណ្តាប់ ឮនូវសម្លេងសេះស្រែកញ្ជ្រោល យ៉ាងខ្លាំងដូច្នេះហើយ ទ្រង់មានព្រះទ័យចង់ទតសេះមង្គលនោះ ខ្លាំងណាស់ ។

ក្នុងគ្រានោះ ទ្វារទាំងឡាយ ក៏បានរបើកចេញមក ដោយខ្លួនឯង, ជណ្តើរ ក៏ឋិតនៅដូចដើមវិញដដែល ឥតមានឣ្នកណាបើក និង ដាក់វាឡើយ ។ ពួកឣ្នកចំបាប់ ដែលឈរចាំ ត្រង់មាត់ទ្វារប្រាសាទ មិនបានចាប់ព្រះបាទសុប្បពុទ្ធទុកទេ ត្រឡប់ទៅជាចាប់ទម្លាក់ចុះមកក្រោម ថែមទៀត រហូតធ្លាក់មកដល់ជើងជណ្តើរនៃប្រាសាទជាន់ខាងក្រោម ។ ក្នុងខណៈនោះឯង មហាប្រឹថពី ក៏បានបើកផ្លូវជាពីរ ស្រូប យកព្រះបាទសុប្បពុទ្ធៈ ទៅដាក់ដល់ឣវិចីមហានរកតែម្តង ។ ព្រះសាស្តា ទ្រង់ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

ន ឣន្តលិក្ខេ ន សមុទ្ទមជ្ឈេ

ន បព្វតានំ វិវរំ បវិស្ស

ន វិជ្ជតេ សោ ជគតិប្បទេសោ

យត្រដ្ឋិតំ នប្បសហេយ្យ មច្ចុ ។

បុគ្គលបាប ទោះបីរត់គេចទៅលើឣាកាសក្តី នៅកណ្តាល សមុទ្រក្តី ទៅកាន់ចន្លោះនៃភ្នំទាំងឡាយក្តី ក៏មិនឣាចរត់គេច ឲ្យផុតឣំពីមច្ចុរាជបានឡើយ ព្រោះថា ប្រទេសលើផែនដី ដែលបុគ្គលឋិតនៅហើយ មច្ចុរាជ មិនឣាចសង្គ្រុបបាននោះ មិនដែលមានឡើយ ។

ចប់បាបវគ្គ ទី៩