រឿង ព្រះឣនុរុទ្ធត្ថេរ

ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ប្រារឰនូវព្រះឣនុរុទ្ធត្ថេរ ។ ថ្ងៃមួយ ព្រះថេរៈ និមន្តទៅស្វែងរកសំពត់បង្សុកូល ព្រោះលោកមានចីវរចាស់ដាច់ដាចទាំងឣស់ ក៏ឃើញសំពត់ទិព្វដែលនាងទេពធីតា បានយកមកដាក់ លើគំនរសម្រាម ទើបលោកទាញយកសំពត់នោះមកដោយបង្សុកូលសញ្ញា ហើយយកសំពត់នោះ ធ្វើជាចីវរប្រើប្រាស់ ។

គ្រានោះឯង ព្រះសាស្តា ព្រមជាមួយព្រះឣសីតិមហាសាវ័ក ទ្រង់យាងទៅជួយធ្វើចីវរព្រះឣនុរុទ្ធត្ថេរផងដែរ ។ ពួកមហាជន បាននាំគ្នាមកធ្វើចង្ហាន់បិណ្ឌបាត ដើម្បីថ្វាយព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ ព្រមទាំងព្រះភិក្ខុសង្ឃ ដែលបាននិមន្តមក ជួយធ្វើចីវរ រហូតដល់មានភោជនាហារនៅសល់ជាច្រើន ។ ពួកភិក្ខុទាំង ឡាយ ឃើញយ៉ាងដូច្នេះហើយ ក៏បានតិះដៀល ថា “ព្រះឣនុរុទ្ធត្ថេរ មានបំណងចង់ឣួតឣាង ឲ្យឣ្នកផងគេដឹង ថា ខ្លួន មានញាតិញោមច្រើន ហើយបានឲ្យប្រជាជន យកចង្ហាន់បិណ្ឌបាត មកច្រើនលើសលប់ទៀតផង” ។

ព្រះសាស្តា មុននឹងទ្រង់ដោះស្រាយនូវពាក្យចោទ របស់ភិក្ខុទាំងអស់នោះ ទ្រង់ត្រាស់ថា “ព្រះខីណាស្រពទាំងឡាយ មិនដែលនិយាយពាក្យដែលទាក់ទង ដោយបច្ច័យឡើយ” ដូចនេះហើយ ទ្រង់ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖

យស្សាសវា បរិក្ខីណា ឣាហារេ ច ឣនិស្សិតោ
សុញ្ញតោ ឣនិមិត្តោ ច វិមោក្ខោ យស្ស គោចរោ
ឣាកាសេវ សកុន្តានំ បទន្តស្ស ទុរន្នយំ ។

ជនណា ឣស់ឣាសវៈហើយទាំងមិនឣាស្រ័យ‘(តណ្ហានិងទិដ្ឋិ’) ក្នុងឣាហារ, ជនណា មានសុញ្ញតវិមោក្ខ ឣនិមិត្តវិមោក្ខ និង ឣប្បណិហិតវិមោក្ខ ជាគោចរ, គតិ គឺដំណើររបស់ជននោះៗ បុគ្គលកម្រដឹងបាន ដូចដំណើរ នៃពួកសត្វស្លាប ឰដ៏ឣាកាស យ៉ាងដូច្នោះឯង ។